متن کوتاه فروغ فرخزاد

دیدمت شبی به خواب و سرخوشم
وه ... مگر به خوابها ببینمت

تو چه هستی،
که جز در تو آرام نمی گیرم؟

رفتی و با تو رفت مرا شادی و امید
دیگر چگونه عشق تو را آرزو کنم

با آنکه رفته ای و مرا برده ای ز یاد
می خواهمت هنوز و به جان دوست دارمت

راستی اگر ترا در این دنیا
پیدا نکرده بودم چه می کردم؟

تو میدمی و
آفتاب می شود

از این سوزنده تر هرگز نخواهی یافت آغوشی

–عشق؟

–تنهاست و از پنجره ای کوتاه

به بیابان های بی مجنون مینگرد...

حس میکنم که لحظه، سهم من از برگهای تاریخ است

ای کاش که دلقک شده بودم و نه شاعر
در کشور من ارزش انسان به نقاب است

دوستت دارم ای خیالِ لطیف
دوستت دارم ای امیدِ محال

رفتم، مرا ببخش و مگو او وفا نداشت
راهی بجز گریز برایم نمانده بود

با آنکه رفته ای و مرا برده ای ز یاد
میخواهمت هنوز و به جان دوست دارمت

دیدمت شبی به خواب و سرخوشم
وه ...
مگر به خواب ها ببینمت

من از تو میمردم
اما تو زندگانی من بودی

می تپد قلبم و با هر تپشی
قصه عشق ترا می گوید

بخدا در دل و جانم نیست
هیچ جز حسرت دیدارش

ناگهان پنجره پر شد از شب

کاش چون پاییز بودم...کاش چون پاییز بودم
کاش چون پاییز خاموش و ملال انگیز بودم...

رفتی و با تو رفت مرا شادی و امید
دیگر چگونه عشق ترا آرزو کنم

در دلش جایی اگر بود مرا
پس چرا دیده زِ دیدارم بست

و زخم های من همه از عشق است
از عشق، عشق، عشق

با آنکه رفته ای
و مرا برده ای ز یاد
می خواهمت هنوز
و به جان دوست دارمت

بس که لبریزم از تو
می خواهم
چون غباری ز خود فرو ریزم
زیر پای تو سرنَهَمْ آرام
به سبک سایه به تو آویزم ...