متن غبار

چشمی به انتظار
در قابِ پنجره،
چشمی پُر از غبار
در باغِ خاطره،
اینک هجومِ زهر
در تلخِ حنجره،
تسلیم گریه شد
چشمی که انتظار.

مات می شویم
در قابی عبوس
با روبانی سیاه،
فردا
به غبار سپرده می شویم.

در چروک های آینه
پیر می شویم
در غبارِ اشک هایِ نادیده
دفن،
خوشا گریز
خوشا گُسستن ...

این تن فدای تربت پاکت شود کم است
از بوستان خیمه گلی سرخ چیده ام
جانرا ز روی شیفتگی در طبق نهم
در سایه سار لطف شما آرمیده ام
خواندی مرا چنانکه به صحرا روان شدم
بر خیمه گاه موکب یاران رسیده ام
در آخرین عمود بکردم چو سجده ای...

گاهواره می خواهم؛
آرامیدن،
امنیت،
نو شدن،
پاک شدن،
دست کشیدن روی وجودم.
مانند پاک شدن گرد و خاک از روی میز؛
برداشتن ملحفه از روی مبل؛
فوت کردن شیشه ی یک قاب عکس قدیمی.
کاش کسی دستی روی گونه ام بکشد؛
کاش اشکی سرازیر شود تا پاک کند این...

باید بایستم
به تکاندن شانه هات
تا به شکلی منحنی غبار از تن در آوری
وعبور کشیده لبخندم
به بهترین حالت
در اعماقت معنا شود
مریم گمار

آسمان چشم هایم
پوشیده از ابر دلتنگی است
بغض میان گلویم نشسته
و غباری غم زده
قلب مسکینم را احاطه می کند
دلتنگ بارانم
در غروب جمعه
وقتی که
لحظه های بی تو بودن
تکرار می شوند


مجید رفیع زاد

من آینه ام غبار دارم بی تو
یک سینه ی بی قرار دارم بی تو
من با تو فقط بهار را می خواهم
با این همه گل چکار دارم بی تو؟

چه غبار سنگینی روی اینه نشسته است!!
چگونه است...
نمیدانم چندی پیش گردگیری کرده ام!؟
آه ...
ببین شوق جوانی ام کجا رفته؟!
دخترکی که مدام مقابل اینه سرخی انار را بر لبانش طراحی میکرد...
چه زود گذشت!!
نمیدانم شوق جوانی ام را از دست داده ام یا موی سیاه...

دلم پر شده از غمی شوم.
نفس هایم از شدت سرما یخ زده.
نمی دانم در کدام زمستان جا مانده ام!
چشمانم مانند لایه ای پر مه و غبار بر روی آیینه نشسته... .
اما خوب می دانم که دلِ من تنگ شده که نه می خندد و نه می...

غبار جدایی گرفته است
این عشق را
بیا دستانم را بگیر
باید عشق تکانی کنیم...

دل تنگ که می شوم
فوت می کنم غبار نشسته به روی قاب عکست را...
دست می کشم به روی پیچ موهای مشکی ات و خودم را یک دل سیر به تماشای نگاهت مهمان می کنم تا رفع شود این حال ناخوشی ما به دور از هم...

زیر قدمهای آهسته
آدم یادش می رود
تنهایی اش را بردارد
چنگ بزند لبخندهای آرامش را
به دهان بچسباند
آنوقت یادش بیاید
خوشبختی
روی غبار آینه
انتظارش را می کِشد...

زن ها نمی گویند "دوستت_ندارم"

اما

وقتی کسی کوچ کند از دلشان ،

بافتنی می بافند

در عوض بافتن گیسوهایشان.



اگر کسی کوچ کند ،

ناخن هایشان را کوتاه می کنند،



موهایشان را قیچی.



شروع می کنند به

بستن دکمه های پیراهن ِ یقه سپید آویزان روی چوب لباسی.



شروع...

می رسد فصل بهار و میرود از دل غبار
آسمان رحمی کن و بر خاطرات من نبار

بر من دل خسته که دارم هوای زندگی
گرچه عمرم سرشده در کوچه های انتظار

انتظار دست گرمی که مرا گم کرده است
خاطراتی که به دادم میرسد شب های تار

یاد چشمانی...

فراموش شده ام
مثل طنین صداهایی که لابه لای خطوط خانه به گل نشسته است
ودیوارهایی که روزی انعکاس شادیها ومهر ورزیها بود
اکنون خانه عنکبوتهاست
فراموش شده ام
مانند غباری صد ساله
که بر پنجره ها نشسته
و هیچ نسیمی برای دلجویی از پنجره ها نوزید
فراموش شده ام...

قهوه خانه ها پناهگاهِ
امنی بودند تا دور میزهای
چندنفره تنها باشیم،
کدام غبار
کدام غبار
تو را در خود گم کرد که من
اینگونه زندگی را وداع کرده ام! ؟

عتیقه باز بود
خودم را نه ...!!!
بلکه خاطره عشقم را می خواست
تا در کلکسیونی از دل هایی که شکسته جای دهد
و در روزگار پیری
غبار روی انبوهی از عتیقه های جورواجور را
با نفس های به تنگ آمده بزداید
و سفر های ذهنی اش را به اتمام...

نشسته ام کنارِ پنجره
و باد می وزد ...
درخت ، می خرامَد از درون
و شاخه در عزای سیبِ چیده اش ؛
سکوت می کند ...
پرندگان چه بی ریا میانِ ابرها ؛
به اوج می روند !
و انزوای کوه ، بی صدا ؛
بغل گرفته آسمان شهر...

بیا برای همیشه کنار هم باشیم
غبار راه تو باشم،
تو سایه سر باش...️

خودم را تکاندم...
چقدر
غبار این سال ها
بر تنم سنگینی می کرد.

ناگهان آمدی به خلوتِ من، تا به خود آمدم دچار شدم
عشق من بودی و نفهمیدم تا که رفتی و بی قرار شدم

مثل گلدان خشکِ کنج حیاط، در خودم دفن می شدم هر روز
بوسه هایت شکوفه زارم کرد با نسیم تنت بهار شدم

ناگهان ریختی در آغوشم... سرم...

رنگ سال گذشته را دارد،همه ی لحظه های امسالم



سیصد و شصت و پنج حسرت را،همچنان می کشم به دنبالم





قهوه ات را بنوش و باور کن من به فنجان تو نمی گنجم



دیده ام در جهان نما چشمی، که به تکرار می کشد فالم





)): یک نفر از غبار...

بس که لبریزم از تو
می خواهم
چون غباری ز خود فرو ریزم
زیر پای تو سرنَهَمْ آرام
به سبک سایه به تو آویزم ...