متن تنهایی غم انگیز

گرچه می دانم نمی آیی ولی چشم انتظار
در خیالت گاه گاهی پادشاهی می کنم

آدما به اندازه ی کمبوداشون دیگرانو آزار میدن :)

نداشتنت را
به پای قسمت می گذارم
تنها رقیبی که
فرصت بیان احساساتم را
از من گرفت
تا برای همیشه
عشق پنهانی من باشی

با ترکش چشم خود هلاکم کردی
چون گمشده‌ای به زیر خاکم کردی
گمنامم و کو ز من دگر نام و نشان
یعنی چو شهید بی پلاکم کردی.

کاش بودی
تا با تو جان می گرفت
هر صبح
لبخندی که خسته است از نیامدنت
از روزهایی که بدون تو
به پایان می رسد
کاش بودی ...

امروز مادر را به خاک سپردیم
حالا دیگر به طور کامل بی دفاع شده ام
هیچ کس مرا در دنیا چنان دوست نخواهد داشت.

میدانی که دیگر توان بی تو بودن را ندارم
آیا آنانی که خبرهایم را پنهانی برایت می آورند و قاصد احوال من میشوند
این را هم گفته اند که دارم زجر میکشم
هر لحظه هرکجا در هر مجلسی
اسمت درون وجودم مواج میزند
همچون موجی که توجه بیننده را به...

دستت را به من بده
تو که
پایت را از زندگی ام بیرون نمی کشی

خودش که نیست،
ولی غمش یار من است تا به ابد.

دارد به درختمان خزان می آید
دردی که به مغز استخوان می آید
گفتی که مرا دوست نداری دیگر
از حرف تو بوی این و آن می آید

وچه سخت است دل سپردن در زما ن غیر ممکن که نه بتوانی دل بدهی و نه دل بگیری
که نمیدانم اسمی میتوان برایش گذاشت
به گمانم همان ممنوعه باشد

اینجا
یا جای زباله‌هاست
یا زباله‌ها!
دوربینم دیگر
عکس نمی‌اندازد!
می‌خواهم خزر را
تا کُنم در چمدان
و به جایی
دور از دستِ زباله‌ها
دور از دستِ رودِ زمان
دور از دستِ زباله‌ها
سفر کنم؛
به جایی
مثلِ خلوتِ پس از
نقطه‌ی پایانِ یک شعر.

از تو فقط یه خاطره مونده به جا.
چشم تو و چشم تو و چشم تو.

هر لحظه نبود تو مرا، پیر ترم کرد.

شکستی، قلبِ چون آیینه‌ام را
دل و، حسّ دلِ بی‌کینه‌ام را
شدم لیلای مجنونت؛ ولی تو
نکردی، التفاتی، سینه‌ام را

نیستی و دلم در غم تو میسوزد.

اشکی نشو ای چشم من عاشق دیوانه.

او رفت پی یار دگر، خب به سلامت.

بر ما دلت نسوخت، ندانم چرا نسوخت
ما را دلت نخواست، ندانم چرا نخواست

گفتمش بی تو چه بایدکرد
تاری از زلف سیاهش را داد
گفتمش مونس شب هایم تویی
از دور نگاه سردو بی مهرش را داد
به همه بوسه ای داد و به من از دور دستی تکان دادو خاطرات تلخش را داد
گفتمش می نشینم همه عمرم را ب انتظار
رفت...

چیزی نمی دانید
از منی که تن ویرانم را
پشت پرده های گلدار
پنهان میکنم.

من که دوست داشتمت، پس جَفا بَحر چه بود
دل به بی راهه کِشاندی ، رَفتَنت بَحر چه بود
‌من هزاران شب و اَندوه به فِراق سَر کردم
این چنین خواستن و جا زَدنت لُطف چه بود
از کدامین ،شوق دیدار تو من جا ماندم
دل شیدا شُده ات ،خواسته...

گاهی نمیشود که نمیشود
زندگی در پیچ و خم خود، گم میشود

آسمان تاریک است و باران می‌بارد
دل ما به یادِ تو، غمگین می‌شود

شوقی در دلِ پنهان دارم هنوز
اما گاهی عشق، دور می‌شود

خطی از یاد تو را می‌نویسم
در دل شب، غم به خواب می‌شود

یار...

هوآی دلم آلوده به غم است

ای بی خبر از حال منِ مست کجایی...


من یاد تو هستم تو مرا یاد نداری...