متن حافظ

استاد محمدرضا شجریان :

بدونِ شعر نمی تونم آواز بخونم...
اون غنای شعر حافظ هست
من رو به خوانندگی وا میداره
گاهی اوقات اون غنای شعر، من رو تا جایی میبره که
از خود بی خود میشم در آواز...

نظر هایت چنان شلاقیست به دل
چکه چکه واژه می تراشد زبان


عزیزحسینی

دل می رود ز دستم صاحب دلان خدارا
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا
کشتی شکستگانیم ای باد شرطه برخیز
باشد که بازبینم دیدار آشنا را....

به یادِ رفتگان و دوستداران
موافق گَرد با اَبرِ بهاران

حافظِ دل، در انتظارِ توست
بازآ و بِبَر غم از این دلِ پر از شور و شوق

چو عاشق می شدم گفتم که بُردم گوهرِ مقصود

ندانستم که این دریا چه موجِ خون فشان دارد

و ای یادِ توام مونس در گوشه ی تنهایی

خوش به حال تو که من شاخ نباتت شده ام
و چه خوشبخت که تو حافظ من درسفری

نسرین حسینی

خیال روی تو در هر طریق همره ماست

نسیم موی تو پیوندِ جانِ آگه ماست

هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم

نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم

هوا خواه تو ام جانا
و می دانم که می دانی

جز نقش تو در نظر نیامد ما را

جز کوی تو رهگذر نیامد ما را

دورِ گردون گر دو روزی بر مرادِ ما نرفت
دائماً یکسان نباشد حالِ دوران غم مخور

حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی
دام تزویر مکن چون دگران قرآن را

تا رفت مرا از نظر آن چشم جهان بین
کس واقف ما نیست که از دیده چه ها رفت

مرحبا ای پیکِ مشتاقان بده پیغام دوست
تا کُنم جان از سر رغبت فدای نام دوست

شوخی مکن که مرغِ دلِ بی‌قرارِ من
سودایِ دامِ عاشقی از سر به درنکرد
هر کس که دید رویِ تو بوسید چشمِ من
کاری که کرد دیدهٔ من بی نظر نکرد

گفتم غم تو دارم گفتا غمت سرآید
گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآید
گفتم ز مهرورزان رسم وفا بیاموز
گفتا ز خوب رویان این کار کمتر آید
گفتم که بر خیالت راه نظر ببندم
گفتا که شب رو است او از راه دیگر آید
گفتم که بوی زلفت...

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است
با دوستان مروت با دشمنان مدارا

دیده دریا کُنَم و صبر به صحرا فِکَنَم
وَاندر این کار دلِ خویش به دریا فِکَنَم

صایٔب نشدم شعر بگویم ڪہ بخوانی
نیما نشدم نو بنویسم ڪہ بم انی!
حافظ نشدم مُخ بزنم رُخ بگشایی
سعدی نشدم دل بکَنَم ؛ تا بستایی
مُلّا نشدم رڪعت سه ، بوی تو آید
در حین نمازم خَمِ ابروی تو آید
آرش نشدم تیر به پایت بزنم حیف
لیلا نشدی...

ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم
جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم
عیب درویش و توانگر به کم و بیش بد است
کار بد مصلحت آن است که مطلق نکنیم
رقم مغلطه بر دفتر دانش نزنیم
سر حق بر ورق شعبده ملحق نکنیم
شاه اگر جرعه...

شعر حافظ برای یزد
ای صبا با ساکنان شهر یزد از ما بگو
کای سر حق ناشناسان گوی چوگان شما
گر چه دوریم از بساط قرب همت دور نیست
بنده شاه شماییم و ثناخوان شما
ای شهنشاه بلنداختر خدا را همتی
تا ببوسم همچو اختر خاک ایوان شما

خُرَّم آن روز کز این منزلِ ویران بروم

راحتِ جان طلبم و از پِیِ جانان بروم

گر چه دانم که به جایی نَبَرد راه غریب

من به بویِ سرِ آن زلفِ پریشان بروم

دلم از وحشتِ زندانِ سِکَندَر بگرفت

رخت بربندم و تا مُلکِ سلیمان بروم

چون صبا با تنِ...