متن حسرت بی پایان

ماه پنهان شد، شب افتاد از نگاهِ نیمه‌جان
کوچه می‌پرسد ز پایم: «تا کجا، ای بی‌نشان؟»

باد، آوازش شکست از روی بامی بی‌کسی
برگ افتاد و زمین پر شد ز بوی ناگهان

پنجره خوابیده در وهمِ غروب خانه‌سوز
شمع می‌سوزد، ولی خاموش‌تر از استخوان

دست‌های خسته‌ام در جست‌وجوی سایه‌اند
سایه...

دستت را به من بده
تو که
پایت را از زندگی ام بیرون نمی کشی

**زخمِ بی‌نام**

دیگر نمی‌پرسم،
نمی‌خواهم بدانم
که این درد از کدام سایه افتاد
بر تنِ خسته‌ام.

دیگر نمی‌گویم،
چرا که واژه‌ها
در گلوی شب گیر می‌کنند
و هیچ سحری
برایشان راهی نمی‌گشاید.

تنها در گوشه‌ای می‌نشینم،
در دلِ خاموش‌ترین ساعت،
جایی که زخم‌ها،
آهسته
در رگ‌های شب شنا می‌کنند.

حقم...

به جهنمم کشانده، لب داغ مست تو.

گویی تمام دریاهای جهان به چشمان تو میریزند
و من آخرین غرقه ی این اقیانوس آبی ام…