متن دکتر حسنا محمدزاده

حالا تو مراد منی و شعر مریدت
حالا نفسی می‌شود آیا نکشیدت

هر بار گره‌خورده نگاهت به نگاهم
یک چشم به حرف آمد و یک چشم شنیدت

دل‌بستگی ساقه خشکیده و ریشه‌ست
دل بستنِ انگشت من و موی سپیدت

بی‌عطر تنت سخت پریشانم و ای کاش
می‌شد کمی از حجره...

مرا بغل کن و با آسمان بیامیزم
مرا که چشم و سر و دست و سینه‌ام خاک‌اند

اگر تمام زنان عشوه و ادا بشوند
دلم نمی‌لرزد، چشم‌های تو پاک‌اند

پرنده‌ای که از آن‌سوی میله می‌ترسید
برای با تو پریدن دلیرتر شده است

قدم به سینه‌ی سوزان من گذاشته‌ای
دوباره گوشه‌ی چشم کویر، تر شده‌ است

یک عالمه پروانه‌ی در پیله پریدند
از رد نگاه تو که روی بدنم بود

تاریخ به اندازه‌ی ده قرن تغزّل
در لحظه‌ی خورشیدی عاشق‌شدنم بود

153g

اگر چه خواه یا ناخواه، گاهی می دهی رنجم
ولی من قلب ها را در محبت با تو می سنجم

گلوی شب پر است از بغض های پابه ماه من
منی که زادگاه دردهای تلخ و بغرنجم

مرا از مرگ _این یک لاقبای پیر_ترسی نیست
اگر چه سرنگون خواهد...

دست بر پیشانی‌ام بگذار! تب دارم هنوز
صبح دارد می‌رسد از راه و بیدارم هنوز

خشک‌سالی آمده اینجا ولی من بعد تو
تکه ابر کوچکی هستم که می‌بارم هنوز

شیشه‌ی عطر دلم با رفتنت خالی نشد
این‌همه سال است از بوی تو سرشارم هنوز

هیچ‌کس از شانه‌هایم جز تو باری...

لباس نو نخریدم به شوق آن روزی
که رنگ پیرهنم را تو انتخاب کنی