شبان آهسته می گریم که شاید کم شود دردم تحمل می رود اما شب غم سر نمی آید
بخوان آواز تلخت را ، ولیکن دل به غم مسپار برشی از شعر آواز کَرَک
چمدان بسته ام از “”خواستنت”” کوچ کنم تا “”نبودت”” بروم گور خودم را بکنم
یک روزی که خوشحال تر بودم می آیم و می نویسم که این نیز بگذرد مثل همیشه که همه چیز گذشته است و آب از آسیاب و طبل طوفان از نوا افتاده است...
نفس، کز گرمگاه سینه می آید برون ،ابری شود تاریک چو دیوار ایستد در پیش چشمانت نفس کاین است، پس دیگر چه داری چشم ؟ ز چشم دوستان دور یا نزدیک...
شنیدم ماجرای هر کسی ، نازم به عشق خود که شیرین تر ز هر کس ، ماجرای دیگری دارم
نشستم، باده خوردم، خون گریستم، کنجی افتادم تحمل می رود اما شبِ غم سر نمی آید
هر چه بود و هر چه هست و هر چه خواهد بود من نخواهم برد، این از یاد کآتشی بودیم بر ما آب پاشیدند...
بنوش ای برف! گلگون شو، برافروز که این خون، خون ما بی خانمان هاست که این خون، خون گرگان گرسنه ست که این خون، خون فرزندان صحراست درین سرما، گرسنه، زخم خورده، دویم آسیمه سر بر برف چون باد ولیکن عزت آزادگی را نگهبانیم، آزادیم، آزاد...
تو را ای کهن بوم و بر دوست دارم تو
شرح دلتنگی من بی تو فقط یک جمله ست تا جنون فاصله ای نیست از اینجا که منم
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت هوا دلگیر، درها بسته، سرها در گریبان، دستها پنهان نفسها ابر، دلها خسته و غمگین درختان اسکلتهای بلور آجین زمین دلمرده، سقف آسمان کوتاه غبار آلوده مهر و ماه زمستان است برشی از شعر زمستان مهدی اخوان ثالث
من اینجا بس دلم تنگ است و هر سازی که می‌بینم بد آهنگ است... ... کسی اینجاست؟ هلا! من با شمایم، های! ... می پرسم کسی اینجاست؟ کسی اینجا پیام آورد؟ نگاهی، یا که لبخندی؟ فشارِ گرم دستِ دوست مانندی؟ و می بیند صدایی نیست، نور آشنایی نیست، حتی از...
ای درختانِ عقیم ریشه تان در خاکهای هرزگی مستور، یک جوانه ی ارجمند از هیچ جاتان رست نتواند. ای گروهی برگ چرکین تار چرکین پود، یادگارِ خشکسالیهای گردآلود، هیچ بارانی شما را شست نتواند.
کیستم؟ یک تکه تنهایی...
مگذار که غصه در برت گیرد کاو آفت جان حال و آینده ست هرگز مسپار دل به نومیدی آدم به امید و آرزو زنده ست
دلم دیوانه بودن با تو را می خواست
بیا ای روشن، ای روشن تر از لبخند شبم را روز کن در زیر سرپوش سیاهی ها
نازم به چشم یار که تیر نگاه را بی جا هدر نکرد و به قلبم نشانه زد
چنان تنهای تنهایم، که حتی نیستم با خود نمی دانم که عُمری را، چگونه زیستم با خود
. می درخشید از میان تیرگی ها گردنش چون تکان می داد زلف مشک سای خویش را
آمدم یاد ِتو از دل به برونی فِکنم، دل برون گشت؛ ولی یاد ِتو با ماست هنوز..!
بهار اینجاست ! در دل های ما ... آواز های ما ️️️
چشمانم همه ی دارایی من است .. تو شرطت را دوست داشتن بگذار مدیونم اگر نبازمشان ...
