متن ارس آرامی

رفتی ولی این را بدان ،

ماموت ها از تنهایی منقرض شدن نه از سرما !!
ارس آرامی

بازو بگشا و بغلم کن که این کودک درونم سخت بغلی مزاج است!

ارس آرامی

تعارف کرد از باغ چشمانش یک سیب

برای این سیب حکم تبعید می ارزد!

ارس آرامی

چشمان تو همان دَرَنده ای است،
که ته مانده وجودم را می بلعد!

ارس آرامی

هرگز ندانست بعد از آن لبخندش

چطور دمار از روزگار من درآمد!!

ارس آرامی

گرچه صبح شد ولی تو دیده بگشا،

برخیز که داستانیست تماشای تو

ارس آرامی

در خیالات من تو اغراق آمیزترین حقیقتی

ارس آرامی

حیّ عَلی آغوش تو همان خیر العمل است...

ارس آرامی

خواستم که بزنم مثالی از زیبایی

دیدم اغراق است غیرتو هرچه بگویم!

ارس آرامی

تو هوای و در جریان سینه منی...

ارس آرامی

شبم را به خیر گفت و من مات مانده ام

چو طفلی در املای قسطنطنیه!!

ارس آرامی

غیر وصف تو زیبایی اغراقی بیش نیست!

ارس آرامی

رَبَّنا آتِنا لحظه ای حس نابش را...

ارس آرامی

در وصف این زلف پیچیده چه بگویم؟

جز که موی پریشان بر شانه مبارک!!

ارس آرامی

در هر گره زلف او شبم هزار شد!

که گفت: که یکشب هزارشب نشد!؟

ارس آرامی

رَبَّنا آتِنا

لحظه ای نگاهش را...

ارس آرامی

تو هستی، من هستم،
ولی ما نیست!

امان از این ضمیر جمع
که برایم جور نشد!!

ارس آرامی

خسته ام از این به ظاهر عاقل بودن ها

بیزارم از این شهر که دیوانه ندارد!!

ارس آرامی

نهفته است در دلم شوق هزاران دیوانگی..

ولی گرفتار این جماعت زیادی عاقلم

شاعر: ارس آرامی

ساختم از عشق بتی، که نتوانم شکست

این بت شکنی ها مال همان خلیل باشد!

ارس آرامی

فکر دهان تنگ توام داشت در میان

تا صبح بی پیاله مِی ناب می زدم

شاعر: ارس آرامی

می شود در چشمان شیرین تو به خواب رفت،

و یک بیستون،
نقش بر طاق خیال زد

و با نوایی تیشه فرهاد،
صبح را چشم باز کرد...

ارس آرامی

آدمی نیست خوردم گندم را
بلکه حوای پیدا شود...!؟

ارس آرامی

عشق همان غمی ست که
نقاب لبخند بر چهره دارد...

شاعر: ارس آرامی