چو خدا بُوَد پناهت چه خطر بُوَد زِ راهت
تو مرا در دردها بودی دوا
شب وصال بیاید شبم چو روز شود
دلتنگم و دیدار تو درمان منست بی رنگ رخت زمانه زندان منست
در من بدمی من زنده شوم یک جان چه بُوٙد صد جانِ منی...️
مرا قولیست با جانان که جانان جان من باشد
ای یار غلط کردی / با یار دگر رفتی
چون تو با بد / بد کنی/ پس فرق چیست؟
ما بی تو خسته ایم تو بی ما چگونه ای
اوست گرفته شهر *دل* من به کجا سفر برم
پیشم نشین پیشم نشان ای جان جان جان جان
چون دلت با من نباشد/ همنشینی سود نیست
ما بی تو خسته ایم تو بی ما چگونه ای...؟
یک نفس بی یار نتوانم نشست
مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم
دلبر و یار من تویی رونق کار من تویی باغ و بهار من تویی بهر تو بود بود من
آنکه به دل اسیرمش در دل و جان پذیرمش گر چه گذشت عمر من باز ز سر بگیرمش
به از این چه شادمانی که تو جانی و جهانی
قطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر تویی قند تویی زهر تویی بیش میازار مرا
جان من و جان تو را هر دو به هم دوخت قضا
شب خانه روشن می شود چون یاد نامت می کنم
نیست نشان زندگی تا نرسد نشان تو
با جمله ما خوشیم ولی با تو خوش تریم
اگر عالم همه پرخار باشد دل عاشق همه گلزار باشد
