متن رضاحدادیان

بی تکیه گاهِ شعرِ تو، دنیا ستون نداشت
غرقِ سکوت بود جهان ،چند و چون نداشت

آیینه بود وصبحِ بهاری پریده رنگ
رگ های کوچه باغِ گل سرخ ،خون نداشت

از چشم های اَبر، فقط زخم می چکید
پشتِ سر مسافر، باران شگون نداشت

فرهاد بود و تیشه ی زنگار...

باید قبول کرد که لیلا اگر نبود
مجنون به قدر یک سر سوزن جنون نداشت.
رضاحدادیان

فرهاد بود و تیشه ی زنگار بسته اش
جغرافیای هیچ کجا ،بیستون نداشت
رضاحدادیان

از چشم های اَبر، فقط زخم می چکید
پشتِ سر مسافر، باران شگون نداشت
رضاحدادیان

آیینه بود وصبحِ بهاری پریده رنگ
رگ های کوچه باغِ گل سرخ ،خون نداشت
رضاحدادیان

بی تکیه گاهِ شعرِ تو، دنیا ستون نداشت
غرقِ سکوت بود جهان ،چند و چون نداشت
رضاحدادیان

اگر چه آسمانت بی نقاب است
پر از ردعبور آفتاب است

به هرجا چشم می چرخانی،اما
سراب اندر سراب اندر سراب است.

رضاحدادیان
دوبیتی

.
بر آینه مانده ردّ آه ِ گلسرخ
در ذهن پنجره،نگاهِ گلسرخ

ای کاش اکنون سوار ماشین زمان
بر می گشتم به ایستگاهِ گلسرخ!
رضاحدادیان
رباعی
سرقرارباران
مظروف مهم است نه ظرف 

موج ،بی تابانه سر بر صخره می کوبد،ولی
صخره، با بیتابی دریا مدارا می کند
رضاحدادیان

اگر چه آسمانت بی نقاب است
پر از رد عبور آفتاب است

به هرجا چشم می چرخانی،اما
سراب اندر سراب اندر سراب است.
رضاحدادیان
دوبیتی

درختی
در کنج خیابانم
که ریشه اش
معادله ی جدول ها را
بهم زده است
رضاحدادیان

نگفته ی دریاست
جزیره.
رضا حدادیان

داشتند قسمت می کردند
لبخندهاشان را با هم
اتومبیل های سپید وسیاه
کاش تمام نمی شد ترافیک!
رضاحدادیان

بازیچه ی دست باد شده است
پرده
پنجره را می بندم.
رضاحدادیان

خون غروب
بند می آمد
اگر دستت مرهم می شد
بر زخم خورشید.
رضاحدادیان

سررفته بود
حوصله ی اشک
افتاد.
رضاحدادیان

از پنجره  ی صبح، دهان ساخته اند
بر بالِ نسیم، آشیان ساخته اند

هربار تو را دید دلِ من پَر زد
انگار تو را از آسمان ساخته اند.
رضاحدادیان

لابه لای جمله ها
کلمه ای تنها مانده است
که منم.
رضاحدادیان

تنها
شکوفه می داند
چه کشیده ام
از دست تگرگ.

رضاحدادیان

بگذار برف ببارد درمتن!
شعرهایم تصمیم خود را گرفته اند
می خواهند سپید باشند.
رضاحدادیان

خیابان
عبور می کند از اتوبوس
تا در خیابان بهار
تو
مرا شکوفه شوی
ومن
تو را پروانه.
رضاحدادیان

گُلِ خورشید پژمرده ست،می دانی؟...نمی دانی
دلِ آیینه آزرده ست،می دانی؟... نمی دانی

شب است و کوچه ی آه و غرورِ آسمانی که-
-شبیه من،زمین خورده ست،می دانی؟...نمی دانی

وَ گوش کاج ها  بی تو پُراز فریادِ تاریکِ-
-کلاغانِ سیه چُرده ست،می دانی؟...نمی دانی

عجب جشن قشنگی!میز آماده ست،امّاحیف-
-کسی...

وَ سطر آخر است وسایه ای بر خاک می ریزد-
-که تندیسی تَرَک خورده ست،می دانی؟..نمی دانی
نمی دانی
رضاحدادیان

گُلی لبریز افسون،بی خیال گریه های شمع-
-دلِ پروانه را بُرده ست،می دانی؟...نمی دانی
رضاحدادیان