متن زهرا حکیمی بافقی

سلام بر دلِ ربابِ نازنین؛ به اصغر و،
به اسوه ی شکوهِ صبر؛ زینب و، به اکبر و،
به هر کسی که از صفا، تپیده نبضِ بیعتش!
به هر دلی که از وفا، دمیده وردِ غیرتش!
زهرا حکیمی بافقی
برشی از یک مثنوی عاشورایی
(کتاب ققنوس احساس)

سلامِ من رسان به آن عموی دشتِ نینوا!
ابوی فاضلِ حرم؛ رشیدِ صحنِ کربلا!
به آبِ تشنه ای که دل، دهد برای عاطفه؛
به دستِ نخلِ باورش؛ به قلبِ پای عاطفه...
زهرا حکیمی بافقی
برشی از یک مثنوی عاشورایی
(کتاب ققنوس احساس)

دوای زخمِ قلبم و، شفای سینه ام، حسین؛
دمای مهرِ جانم و، صفای سینه ام، حسین...
زهرا حکیمی بافقی
بیتی از یک مثنوی عاشورایی
(کتاب ققنوس احساس)

بگو هوای ابری دلم، پُر از تبِ غم است؛
کبوترِ وجودِ من، اسیرِ بندِ ماتم است...
بگو که خسته شد دلم، از این جهانِ چون قفس؛
به جز تبِ محبّتش، نمی تپد، در این نفس...
زهرا حکیمی بافقی
برشی از شعری عاشورایی
(کتاب ققنوس احساس)

تو ای مسافرِ حرم! سلامِ دل، به او ببر!
به جز صفای سینه را، نخواهد این دلم، دگر؛
بگو برای دیدنش، به رنگِ خون شده دلم؛
به سانِ جامِ ارغوان؛ خُمِ جنون شده دلم!
زهرا حکیمی بافقی
برشی از شعری عاشورایی
(کتاب ققنوس احساس)

فضای دشتِ نینوا، پر از نوای عاشقی است؛
نمای زخمِ کربلا، شکفته چون شقایقی است...
درونِ سینه ام تپد، تبِ حریم و حرمتش؛
«عریضه ای» ندارد این دلم؛ به جز، زیارتش...
زهرا حکیمی بافقی
برشی از شعری عاشورایی
(کتاب ققنوس احساس)

صدای نوحه ها می آید ای دل!
غمی، در حسّ ما می آید ای دل!
سرای سینه ها آکنده از غم؛
شهید از کربلا می آید ای دل!
زهرا حکیمی بافقی
(کتاب دل گویه های بانوی احساس)

چو شد پاره، دلی که: از عطش می سوخت،
نگاهِ حسّ جان را بر محرّم دوخت؛
یقینا هر که آزاده است، می داند:
حسین بن علی، آزادگی آموخت!
زهرا حکیمی بافقی
(سروده های عاشورایی)

هوایِ گریه باز از نو، در عِین است؛
تمامِ قامتم، از غم، چو غِین است؛
گلِ احساسِ جان، گریان شده؛ چون،
عزای مردِ حق، مولا، حسین است...
زهرا حکیمی بافقی
(کتاب دل گویه های بانوی احساس)

همه، احساسِ دل، پُرشور و شِین است؛
دوباره، ماتمِ مولا، حسین است؛
شده، سرچشمه های شادِ دل، خشک؛
چرا که، اشکِ غم، جان را، در عِین است...
زهرا حکیمی بافقی
(کتاب دل گویه های بانوی احساس)

دمیده باز هم بوی محرم؛
شده جاری به هر جا اشکِ ماتم؛
گلِ احساسِ جانها گریه دارد؛
همه، گُلدشتِ دلها گشته دَرهم...
زهرا حکیمی بافقی (کتاب دل گویه های بانوی احساس)

میانِ حسّ جان، مهرِ حسین است؛
شفاعت بخشمان، مهرِ حسین است؛
نمی ترسد، دل ار، لغزیده گاهی؛
چرا که، بیکران، مهرِ حسین است...
زهرا حکیمی بافقی
(کتاب دل گویه های بانوی احساس)

به هر جان، بیکران، مهرِ حسین است؛
گلِ خورشیدِ جان، مهرِ حسین است؛
در اوجِ لحظه های سردِ احساس،
تبِ گرمایمان، مهرِ حسین است...
زهرا حکیمی بافقی
(کتاب دل گویه های بانوی احساس)

در امواجِ دلم، بحرِ حسین است؛
گلِ احساسِ دل، بهرِ حسین است؛
تمامِ کربلای دشتِ جانم،
دمادم خانه و شهرِ حسین است...
زهرا حکیمی بافقی
(کتاب دل گویه های بانوی احساس)

گفتی: اگر، مشتاقِ درمانی،

نگذار تا از درد، درمانی؛

چون پرتوی مهرت، مرا دل داد،

درمان شدم، با پرتودرمانی.

زهرا حکیمی بافقی
(۲۴ تیرماه ۱۴۰۳)

گاهی باید:
سوار بر قایق شکسته ی آرزوها،
مرزهای بیکران بودن را،
با دستانی خالی پارو زد؛
و قاصدک زیبای امید را،
از سرای سینه،
پرواز نداد!
زهرا حکیمی بافقی
(کتاب صدای پای احساس)

مرا شور بده، با تبِ نابِ جهشِ جان/

دلم را برسان تا تپشِ مهرِ فراوان/

به پرواز، درآور، گُلکِ قاصدکِ مهر/

بدم باز، به رگهای نفس، شورشِ پنهان/

شاعر:
زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

🦋🌸🌺🌸🦋

خدایا آرزو دارم که بیماری نباشد/
دلی درگیرِ درد و بسترِ زاری نباشد/
اسیرِ غم نگردد هیچ، انسانی و هرگز/
چروکِ اخم، بر ابروی رخساری نباشد/
شاعر: زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

گفتی که با تو دلم/ لبریزِ عاطفه اَست/

بودن، کنارِ دلت/ جانخیزِ عاطفه اَست/

از خاطرم نرود/ حرفی که گفته ای و/

گلهای سرخِ جنون/ بر میزِ عاطفه اَست

زهرا حکیمی بافقی
بندی از یک چهارپاره

ای کاشکی، با دل بفهمیم این که بی شک:
با عشق، غرقِ گُل، فضای زندگانی ست!

در بسترِ همواره مهرانگیزِ احساس،
امّیدواری، جان فزای زندگانی ست!

شاعر: زهرا حکیمی بافقی (برشی از یک غزل)

در اوجِ هوهوی هیاهویی هوس ناک،
«هو» را صداکردن، صفای زندگانی ست؛

در نغمه های«بغ بغوی» یک کبوتر،
«بغ» را نواکردن، بهای زندگانی ست!

شاعر: زهرا حکیمی بافقی (برشی از یک غزل)

در موجِ دریای وفای مِهرِ رویا،

فوجِ نفَس زایی، هوای زندگانی ست!

شاعر: زهرا حکیمی بافقی (بیتی از یک غزل)

حسّ عطش، زیباسُرای زندگانی ست؛
با عاطفه، زیبا، سَرای زندگانی ست؛

از جامِ موّاج و، زلالِ شورِ شادی،
میگونیِ جان، آشنای زندگانی ست!

شاعر: زهرا حکیمی بافقی (برشی از یک غزل)

همواره در نامردیِ دنیای بی احساس،
زن بودم و، زن هستم و، زن نیز خواهم ماند!
زهرا حکیمی بافقی، مقطع غزل ۱۲۶، کتاب نوای احساس.