شعر عاشورایی

قلم شکست. ودلم شرحی ازجدایی شد
به پای عشق سرایی غزل فدایی شد


دوباره بیرق  ماتم دوباره بزم عزا
به شوق دیدن گنبد دلم هوایی شد

دوباره در غم هفتاد و دو ستاره و ماه
زمان سوختن و مرثیه سرایی شد

غروب غمزده ای داشت کاروان عطش
زمانه، راوی خونبار...

فضای دشتِ نینوا، پر از نوای عاشقی است؛
نمای زخمِ کربلا، شکفته چون شقایقی است...
درونِ سینه ام تپد، تبِ حریم و حرمتش؛
«عریضه ای» ندارد این دلم؛ به جز، زیارتش...
زهرا حکیمی بافقی
برشی از شعری عاشورایی
(کتاب ققنوس احساس)

پیچیده شمیمت همه جا، ای تن بی سر!
چون شیشه ی عطری که درش گم شده باشد