متن سنگین

ما را دفن کردن
ندانستن ما دانه ایم...

دوستت دارم و این حرف کمی سنگین است
لااقل لطف کن و یک طرفش را تو بگیر

سنگین شده ام و سرشار از
اشک هایی که دیگر
نه گونه هایم را خیس می کند
و نه رد شوری اش دور لب هایم را
اما وزنش
با رد شدن از دریچه های کبود قلبم
با خنجری به دست
تا اعماق هستی می کشاندم

گناهم این بود
دوست داشتنت را جار زدم
ندیدی
نفهمیدی
و چقدر مشتت
سنگین بود بر جانم

حرفی که می‌خواست بگوید خیلی سنگین بود ،
شوخی بردار نبود !
باید بعدها می‌توانست بارش را بدوش بکشد ...
آخر حرف از دهن مرد بیرون می‌آید ؛
باد که نیست ، حرف است ...

تفکر برای یک احمق به اندازه ی بلندکردنِ باری سنگین برای یک بازوی ضعیف دشوار است.هر دو میخواهند به سرعت از شرِ آن خلاص شوند.

آرتور شوپنهاور

گذشته ای که در گناه سپری شده باشد بار سنگینی است!

اینجا فقط تو را از نوشته هایت ” می بینند “…
درست دیده ای ، فقط “خوانده” میشوی بی آنکه بشناسند تو را …

گاهی لحظه های سکوت / پر هیاهو ترین دقایق زندگی هستند /مملو از آنچه می خواهیم بگوییم ولی نمی توانیم.

گاهی باید رها کرد /باید نداشت/ باید نخواست / باید گریخت از انتظاراتی که آدم را پیر میکند و دردهایی که آدم را شکسته می کند...

روزی می رسد که می آیی که من نیستم / هستم اما لبریز انتظار نیستم و هوای تو را ندارم و ندارم و ندارم

تو آن عهدی که با من بسته بودی
مگر بهر شکستن بسته بودی
تو سنگین دل چرا از روز اول
نگفتی دل به رفتن بسته بودی