دلم بود از، نهالِ غم، چنان پاییز؛ محبّت، چشمکی زد؛ غصّه شد ناچیز؛ بیا، در باغِ قلبم؛ تا ببینی که: دل از، سبزینه ی احساس شد لبریز! زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)
گاهی به سرم می زند گاهی دلم پر می کند کاسه ی خواهش را ؛ لبریز بیچاره پای من مانده مردد از کدامین پرتگاه خودش را پرت کند پایین !
دنیای خالی ام فقط با تو پر می شود...! باش تا لبریز شوم از بودنت...️ ️️️
بہ ناز نڪَاه‌هایت سوڪَند صبح‌هاے خیالت در دلم غزل می‌نوشند! لبریزو لب‌سوز و لب‌دوز... نزدیڪ‌تر بیا بڪَذار دلم حسابی غنج برود براے تو...!
امیدوارم روزای زمستونیت مثل دل من که از عشق تو لبریزه گرم باشه روزای زمستونیت قشنگ
اگر کاسه‌ی خود را بیش از اندازه پُر کنید ، لبریز می‌شود چاقوی خود را بیش از حد تیز کنید ، کُند می‌شود در پیِ پول و راحتی باشید ، دلتان هرگز آرام نمی‌گیرد دنبال تایید دیگران باشید ، برده آن‌ها خواهید بود ! کار خود را انجام دهید ،...
هر سفره ز هرچه خوردنی لبریز است هر سو نگری بزم طرب‌انگیز است نوروز مگر برادری کوچک داشت یاجشن خداحافظی پاییز است!
آنقَدَر دیر آمدی تا عاقبت پاییز شد کاسه ی صبرم از این دیر آمدن لبریز شد تیر دیوانه شد ، مرداد هم از شهر رفت از غمت ، شهریور بیچاره حلق آویز شد
گنجایش دیگری ندارد دل من همچون قدح شراب لبریز توام
ای مرگ! بیا که زندگی کشت مرا من کاسه ی صبری ام، که لبریز شده
تو. ان تصنیف زیبای غم انگیزی//صدای خش خش ارام پاییزی//تو با رفتن دلم را غرق خون کردی//تو از احساس خوب عشق لبریزی//
لبریزم از خود نمی آیی
من حوض لب کاشی تو فواره چه تشبیهی بازا به آغوشم ببین من از تو لبریزم
مرهم زخمهای پاییزم لبریز از سکوت برگها
* چیزی نیست * عبارتی است که آنرا می گوییم وقتی که درونمان لبریز از همه چیز است...
روزی می رسد که می آیی که من نیستم / هستم اما لبریز انتظار نیستم و هوای تو را ندارم و ندارم و ندارم
آنقدر دیر آمدی تا عاقبت پاییز شد کاسه ی صبرم از این دیر آمدن لبریز شد
با دو قلب لبریز از عشق و محبت در عطر بوی گلها در پر شکوهترین شب زندگی خود بزمی ترتیب داده اند مقدم گلبارتان را به دیده منت ارج می نهیم
