شعرخوب

در قحطی امید، شده سالهای سال
آغوشِ مهربانِ درختان، پناهِ باد
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۲/۱۵

راه گریز نیست مرا از منی که هست
خیمه زده ست دور و برمن، سپاهِ باد
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۲/۱۵

دائم پراست از چمدان، ایستگاهِ باد
انگار خانه کرده سفر، در نگاهِ باد
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۲/۱۵

بی شک هزار آینه در من شکسته شد
تا تکّه تکّه منظره ها را بلد شدم
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۱/۷

از من عبور کرد خیابان، غزل غزل
تا التهابِ پنجره ها را بلد شدم
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۱/۷

عبور، اخرِ سر اتّفاق می افتد
به هر بهانه ، سفر اتّفاق می افتد
رضاحدادیان

لب تشنه ماندم،قطره ای هرگز گدایی
از اَبرهای نانجیب امّا نکردم
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۲/۱۰

وقتی که دیدم محرمی دور وبرم نیست
با هیچ کس جز آینه نجوا نکردم
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۲/۱۰

مانند گیسویی به دست باد، هرگز
نقشی به جز آشفتگی ایفا نکردم
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۲/۱۰

...دفترم دریا شد امّا با عبورِ موج ها
دست خطِ کشتیِ بی بادبانم پاک شد...
رضاحدادیان

اقرار می کنم که فراز و فرود من
چیزی شبیه بازی الاکلنگ بود
رضاحدادیان

روزی اگر پَر زد ،بدون هیچ تردیدی
باچشم گریان  می زنم پرپر به دنبالش.
رضاحدادیان

آموزگار مکتب عشق است  و صد معنی
داده  الفبای جهان را  نقطه ی  خالش
رضاحدادیان

هرکس که لیلایی ندارد، وای بر حالش
چشمان او بیدار، اما خفته اقبالش
رضاحدادیان

اگر چه دریا دریا گریستم، اما
شده ست تشنگی شوره زار، حاصل من
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۱/۱۰

گُلِ خورشید پژمرده ست،می دانی؟...نمی دانی
دلِ آیینه آزرده ست،می دانی؟... نمی دانی

شب است و کوچه ی آه و غرورِ آسمانی که-
-شبیه من،زمین خورده ست،می دانی؟...نمی دانی

وَ گوش کاج ها  بی تو پُراز فریادِ تاریکِ-
-کلاغانِ سیه چُرده ست،می دانی؟...نمی دانی

عجب جشن قشنگی!میز آماده ست،امّاحیف-
-کسی...

باد
تا می رسد به گیسوان تو
در دام می افتد.
رضاحدادیان

مجال نوشتن نیست
تکه های الفبا گم
باید باز کنم پنجره را
با رفتار باد فریاد بزنم
مریم گمار

بیرون می زنم  از اندام خاک 
و تونل شب را پس میزنم
اگر چه، آفتاب دیروز نمیشوم
مریم گمار
۱۴۰۲/۲/۲۸

ایستاده بودی به حرف
ونمیدانستی
چپ به راست  کلماتت
بر زوایای من روییده
مریم گمار

عُبور، آخرِ سر اِتفاق می افتد
به هر بهانه سفر اِتفاق می افتد

درخت باش و بمان روی ریشه های خودت!
قبول کن که ثَمر اتفاق می افتد!

کنار پنجره ی شب نشسته ای بی تاب
صبور باش !سحر اتفاق می افتد

تُویی که زندگیَت  مثل قهوه ی قَجریست !...

از دست رفت
دیر جنبیدی عزیز من قرار از دست رفت
فرصت سرمستی و بوس و کنار از دست

زخم کاری را مداوا سرسری کردن چه سود
نوشداروی نیاوردی و کار از دست رفت

بعد عمری جانفشانی ها به پای دوستان
در کمال نارفیقی ها قمار از دست رفت

آن...