شعر معنوی

اگر دنیا شادزینت و بر مهر بگردد
گل از سنگ بروید، دلِ پژمرده بخندد
به لبخندِ خداوند شود صبحِ جهان باز
شب از روح انسان چو رب اذن بتابد
در آن لحظه که خورشید درونِ دلِ ما رست
نه ظلمت بماند، نه کسی راه ببندد
درختان همه در ذکر، نسیم...

به نام خالق شعر و، ترانه

خدای دفترِ مِهرِ زمانه

خداوندی که احساس آفرید و

قلم را داده شوری بیکرانه

(کافر نیستم)

چون که اهل جیفه‌ی دنیای بی در نیستم
تشنه‌ی پُست و مقام و میز و منبر نیستم

گرچه دارم خامه‌ای زرّین به کف از لطف حق
در پی نام و نشان و لوح و دفتر نیستم

چون نسَب دارم ز مولایم امیرالمؤمنین
تا نفس دارم مُرید شخص دیگر...

ز خلق، آن دل گرفتم کز صفا دورند که جز صفر همه در اعداد طبیعی درخطا بودند
به خلوت و دل، حاصل خوشی آمد که جمعِ خلق، همه قیل و قال بی‌سودند
حدود عالم فانی، به قدر حس بُوَد به بی‌نهایتِ جان، عاشقان چه آسودند
ز مشتقِ شب و اشک،...

می توان برداشت کرد از: آیه های حق، چنین:
از تباری پاک، می مانَد صفا، روی زمین؛

همچنین، لازم برای جوششِ یک نسلِ پاک،
آبِ عفّت هست و خاکی بس نکو وُ، اصلِ پاک...

برشی از یک مثنوی تعلیمی