شعر

رفتم از خانه به بیرون به خیابانی که
از همان خانه که دیگر شده زندانی که

در دلم آشوب و نم نم باران بزند
سیل از اشکم به جوی خیابان بزند

غرق رویای تو و هرچه که خوانم همه توست
بی‌گمان هرچه از عشق که دانم همه توست

آمدم تا...

« بر سر دیگ غذا دیدم عزا از یاد رفت »
آنکه غمگین بود دیدم آخرش دلشاد رفت
بعد این باید فقط دلخوش به خود باشم همین
دیر فهمیدم صد افسوس عمر من بر باد رفت

(مجلس رندان)

درآن محفل که بوی خدعه و تزویر می‌آید
یقیناً مَعرفت، در آن مکان، کم گیر می‌آید

نمی‌دانم چرا هرجا که حرفی از وفا باشد
به چشمم چهره‌هایی مملو از تزویر می‌آید

مکش بالا خودت را با تزاویر و ریاکاری
که فوّاره پس از بالانشینی، زیر می‌آید

مباش اهل...

من آن آشفته حالی را شبی باز آرزو کردم،
تو را بین تمام خاطراتم جست و جو کردم،
شدم لیلا شدی مجنون در این دنیای بی پایان،
که شب را با خیال و روز فکر آبرو کردم،
دوباره چشمهایم را برای دیدنت بستم،
برای چشمهای تو گفت و گو کردم...

شهد شیرین لبت باشد نباشد جای غم
چای تلخ غم کنارت می شود شیرین چرا؟

آنقدر شیرین زبانی در زبانم ذکر توست
تا دهانم وا شود می آورد اسم تو را

بهترین خلق جهانی نقص و عیبی در تو نیست
شکر می گویم شدی سهم دلم جانان ما

شاکرم من...

شهد شیرین لبت باشد نباشد جای غم
چای تلخ غم کنارت می شود شیرین چرا؟

آنقدر شیرین زبانی در زبانم ذکر توست
تا دهانم وا شود می آورد اسم تو را

بهترین خلق جهانی نقص و عیبی در تو نیست
شکر می گویم شدی سهم دلم جانان ما

شاکرم من...

زردیّ روی من چو یشمِ زرد افغان/ سرخیّ لب های تو چون لعل بدخشان ✓

من از آن روز که پشتم به تو قرصس است ای عشق/
پشت کردم به همهْ، قرصِ رونگردان ها

مثل آن سوسک که بر روی کمر افتاده.

دست و پا میزنم اما سر جایِ خودمم

مثل آن سوسک که بر روی کمر افتاده.

دست و پا میزنم اما سر جایِ خودمم

آخر الامر
تفنگ
خودش را برداشت
و پرنده‌ای را
که سالها در ذهن نگه داشته بودم
آزاد کرد...

دو آتشفشان
فوران کرده‌اند و نمی‌دانم
مذاب‌های ریخته را
چطور باید از صحنه پاک کرد
خشک شده‌اند!
خشک شده‌ام پای این همه غم!
با این همه غم چه باید کرد؟

چشم به آیینه بدوزم که چه؟
جایِ تَرَک‌های تنم تَر شود؟

در آسمانی که نیست
قدم می‌زند
می‌اندیشد
و به ابر بودنش
جرقه جرقه می‌سوزد...

{سوال پشت سوال:}

چرا؟
چرا در دمای بالای تنهایی
حجمِ پوچی افزایش می‌یابد؟

چرا؟
چرا اکسیژن
نمی‌خواهد بفهمد
در ریه‌های یک مرده زندگی می‌کند؟

چرا؟
چرا ماهی‌ها
بر ابتذالِ شریان‌های آب
موج می‌خورند؟

چرا؟
چرا هیچ...

روزِ تولّد به کفن دیدنم
قصّه‌ی بی سر به جهان پا گذاشت
سهمِ من از بارشِ باران چه بود؟
کاسه‌ی سوراخ برایم چه داشت؟

پیله‌تنیدن به تنم را نبین
لحظه‌ی پروانه‌شدن مُثله‌ام
عشق اگر شعله‌ی این زندگی‌ست
بیشتر از حدّ ِ خودم شعله‌ام !!

نقشه‌ی چنگیز برایم بِکِش
خنجرِ خود...

بی تو تنهایی و دلتنگی و این پنجره ها

گر چه باران زد و سبزند همه منظره ها

چتر در دست خیابان به خیابان گشتم

تا که خالی شوم از بغض و غم خاطره ها

زندگی
جعبه‌ای بود
که کاغذهای کادویش
به باد سپرده شده بود
هدیه؟
یک سنگ
در میان آینه‌های شکسته
یا شاید
خنده‌ای از یاد رفته
بر لب‌های کودکی که هیچ‌گاه زاده نشد
کسی گفت:
«باز کن!»
و جعبه پر شد از تاریکی
از سکوتی که حرف‌هایش را
گم کرده بود
و...

در جامِ طلا شرارِ شیدا دارد/
هر قطره‌اش آتشی تمنا دارد/
گر شعله‌کشان به دل بریزی، بینی/
از خاکِ وجود، جانِ زیبا دارد/

در سایه‌ی سبزِ خویش مأوا دارد/
در ریشه‌ی خود هزار دنیا دارد/
هر برگ که می‌ریزد از او می‌گوید:/
با مرگ هنوز زندگی‌ها دارد/
...

کار هر روز و شب من است
دل سپردن به پنجره ها
دیدن رهگذران
رد سایه ها در مه
و جای خالی شعرها
اسم ها
دست ها
نگاه ها...

دوست ندارم
جای خالی باشم
حتی در قاب خیال

دو آتشفشان
فوران کرده‌اند و نمی‌دانم
مذاب‌های ریخته را
چطور باید از صحنه پاک کرد
خشک شده‌اند!
خشک شده‌ام پای این همه غم!
با این همه غم چه باید کرد؟

آخر الامر
تفنگ
خودش را برداشت
و پرنده‌ای را
که سالها در ذهن نگه داشته بودم
آزاد کرد...

در آسمانی که نیست
قدم می‌زند
می‌اندیشد
و به ابر بودنش
جرقه جرقه می‌سوزد...

{سوال پشت سوال:}

چرا؟
چرا در دمای بالای تنهایی
حجمِ پوچی افزایش می‌یابد؟

چرا؟
چرا اکسیژن
نمی‌خواهد بفهمد
در ریه‌های یک مرده زندگی می‌کند؟

چرا؟
چرا ماهی‌ها
بر ابتذالِ شریان‌های آب
موج می‌خورند؟

چرا؟
چرا هیچ...

در آسمانی که نیست
قدم می‌زند
می‌اندیشد
و به ابر بودنش
جرقه جرقه می‌سوزد...