شعر

من به زیباییت بارها غبطه خواهم خورد
به عطر گیسویت شب بو را خواب خواهد بُرد
هر کجا باشم با تو عاشقی ها خواهم کرد
مصرع به مصرع برایت در این عشق خواهم مُرد

به اندازه ی زیبایی پاییز برایت دلتنگم
چشمانت شکست غرور را در دلِ سنگم
روز و شب و لحظه های من همه سیاه است
بسکه دیروز و امروز و فردا هم برایت دلتنگم
بیا و زِ چشمانم بخوان حجم این عشق را
بیا که جان به لب رسید بخدا برایت...

گویند استادم و من شاگردی بیش نیستم
دقیقا بدونِ او من هیچ نیستم
کاش بیاید و برهاندم از برهوت عشق
کاش بیاید و بگویم با او کیستم

تا تو هستی پُر از حس عاشقانه می شوم
با یک بغل اطلسی به دیدار آفتاب می روم
تو خورشید منی لَختی بتاب جانم تازه شود
با جان و دل بهانه نه پر از ترانه می شوم

صبح است دوباره شور در جانِ غزل

شـیدایی و عـشق و نور در جانِ غزل

برخـیز و ببین خنده ی مستانه ی گل

گل خنــده کنان ، سرور در جانِ غزل

گند زدیم
تا دل به نگاه یار پیوند زدیم
پیوند که نه شکسته ای بند زدیم

هر ثانیه با نهایت دلتنگی
بند دلمان گسست لبخند زدیم

یک عمر پی شرنگ تلخی رفتیم
لبخند به شیرینی ترفند زدیم

در آخر کار خویشتن جا ماندیم
ترفند اگر به جای سوگند زدیم

در...

شعری که در وقتِ سحر، آغوشی از گلزار داشت
گویی به شام روزگار، در سینه‌ای آلام داشت

در سوزِ شمعِ سرنوشت، پروانه‌ای بی‌پر بماند
هرچند در زنجیر غم، هم چوبه‌ای از دار داشت

خورشید از افق شکست، شب با دلم همراز شد
هر ذره در آیینه‌ها، تصویری از انظار داشت...

حتی لیلی و مجنون به عشقمان غبطه می‌خورند
وای از حسودان که به ناحق می‌دوزند و می برند

عشق را با موهای تو شانه میزنم
برعاشقانه های تو خانه میزنم
زیبایبت مرا مست میکند مدام
به چشم نگاه قشنگ تو قاب میزنم
تو بودی و من و خواب پریشان چشمانت
آنگه که دل را به این در و آن در میزنم
عشق یعنی بوسه ی معشوق عاشقانه
وقتی...

من از جام عشقت می زده ام
خمار چشمانت شده میکده ام
دلتنگ تر از آنم که فکر بکنی
گفته می آیی فال حافظی که زده ام

روزها ساعت ها لحظه ها گشته اند دل سنگ
چرا نمی فهمند شده ام دلتنگ دلتنگ
برگرد بگذار فخر بفروشم به تمامشان
بشکنم هرچه هست دلتنگ و دل سنگ

تمام روز و شبم شده خاطرات و سردرد
بی‌تو روح و تنم در تابوت غم سر کرد
تو نهایت عشق بودی پر از شوق و شور
به چه زبان و دعا و اشاره بگویم برگرد

آنقدر مست شوم و مستی کنم به پای تو
مرغان آسمان گریه کنند به حالم از برای تو
کار عقل و قلبم گذشته از صبر جانا بدان
هزار جانم بدهند همه یکجا بریزم به پای تو

نگاهم با نگاهت در هم آمیخت
جنون عشق را بر دل بیاویخت
شمیم عطر گیسویت که پیچید
تمام شعرهایم بر زمین ریخت

من در خیال خود پُرم از خیال تو
بیخیال عالم و هر که هست کنار تو
مست میشوم از حس حضورت بانو
دائم الخمر میشوم گر ببینم گُل روی تو

بوی تنت در خیابان پیچید،
مرا به عقب کشاند،
به روزهایی که هنوز تو بودی،
و جهان دوباره زنده شد.

لمس دستانت،
همچون وزش بادی ست که تمام اندوه‌ها را می‌برد.

دیوانگیِ شعرِ مرا از بر کن

بی مایه ترین شاعرکان را خَر کن

هرگاه به صفحه ی دلم می آیی

قلّاده بگیر و بی صدا عَرعَر کن

هر انسانی که در زندگی‌مان می‌آید،
آینه‌ای‌ست از فضائل و رذائل ما،
عشق و نفرت‌مان،
زیبایی و زشتی‌مان.

سکوت کردی،
اما لب‌هایت
هنوز روی گردنم شعر می‌خوانند…
بی‌صدا،
بی‌رحم،
بی‌تو.

هر شب،
لمسِ خیالت
روی تنِ خسته‌ام می‌ریزد،
مثل باران،
بی‌اجازه،
بی‌امان…

در آغوش تو،
جهان معنایی نداشت،
جز صدای قلبت،
که بی‌اذنِ من،
شعر می‌سرود روی تنم...

لب‌هایت بوسه‌گاه من است،
و هر لمسِ تو،
شعرِ تازه‌ای‌ست که روی پوستِ تنم نقش می‌بندد.
عشق، یعنی تو در آغوشم،
بی‌هیچ فاصله‌ای...

لب‌هایت بوسه‌گاه من است،
و هر لمسِ تو،
شعرِ تازه‌ای‌ست که روی پوستِ تنم نقش می‌بندد.
عشق، یعنی تو در آغوشم،
بی‌هیچ فاصله‌ای...