متن عمران صلاحی

آدم به جرم خوردن گندم

با حوا شد رانده از بهشت

اما چه غم

حوا خودش بهشت است.....

شنل می کشد بر سر من سیاهی
تو در شام تنهایی من چه ماهی

منم مرده ی عطر گیسوی نازت
شد آشفته زلفت، بمیرم الهی

تو مانند ایوان به هنگام باران
سراپا امیدی، سراپا پناهی

سرِ خویش بگذار بر سینه من
که گرم و شتابنده مانند آهی

بگو هرچه خواهی...

آدم به جرم خوردن گندم
با حوا
شد رانده از بهشت
اما چه غم
حوا خودش بهشت است

به هوا نیازمندم
به کمی هوای تازه
به کمی درخت و قدری گل و سبزه و تماشا
به پلی که می رساند یخ و شعله را به مقصد
به کمی قدم زدن کنار این دل
و به قایقی که واکرده طناب و رفته رقصان
به کرانه های آبی
به کمی...

سر می رود

گل از سبد

عطر از گل

باد از عطر

چنان که تصویر از آیینه

و زیبایی تو

از چشم من.

درخت را به نام برگ
بهار را به نام گل
ستاره را به نام نور
کوه را به نام سنگ
دل شکفته مرا به نام عشق
عشق را به نام درد
مرا به نام کوچکم صدا بزن

مادرم
مثل بهار
گوشه ی پارچه گل می ‏دوزد
نخ گلدوزی او کوتاه است
مادرم می‏ترسد
غنچه ها وا نشوند...
عمران صلاحی

برای ملاقات شخصی به یکی از بیمارستان‏‎های روانی رفتیم. بیرون بیمارستان غلغله بود. چند نفر سر جای پارک ماشین دست به یقه بودند. چند راننده مسافرکش سر مسافر با هم دعوا داشتند و بستگان همدیگر را مورد لطف قرار می‏‎دادند.

وارد حیاط بیمارستان که شدیم، دیدیم جایی است آرام و...

برسرش چتر گرفتم دیدم
او خودش باران است ...

طرح کمرنگی بودم از عشق ،
نقطه چینی از خویش ؛
تو تمامم کردی️ ...

هرچه بیشتر می‌گریزم
به تو نزدیک تر می‌شوم
هر چه رو برمی‌گردانم
تو را بیشتر می‌بینم
جزیره‌ ای هستم
در آب‌های شیدایی
از همه سو
به_تو_محدودم

هزار و یک #آینه
تصویرت را می‌چرخانند
از تو آغاز می‌شوم
در تو پایان می‌گیرم

تو اگر بسته‌ ای بار سفر
تو اگر نیستی دیگر
پس چرا از همه جا

من صدای تپش قلب تو را می شنوم ؟!

هرچه بیشتر می­ گریزم،
به تو نزدیکتر می­ شوم.
هر چه رو برمی ­گردانم،
تو را بیشتر می­ بینم.
جزیره ­ای هستم در آبهای شیدایی،
از همه سو به تو محدودم.
هزار و یک آینه تصویرت را می ­چرخانند.
از تو آغاز می­ شوم،
در تو پایان می­ گیرم.

صبح زود
وقتی که باد صداش میاد
می رم و فوری درو وا می کنم
داد می زنم :
آی نسیم سحری!
یه دل پاره دارم
چن می خری؟

از همه سو به تو محدودم