متن فراموشی تلخ

چشم در چشمان شب، تصویر خاموشی شدم
در هجوم سایه‌ها، آیینه‌ی پوشی شدم

باد آمد، برد با خود خواب‌های روشنم
در سکوت برگ‌ها، پژواک بی‌گوشی شدم

شاخه‌ام، اما تهی از میوه‌ی فصل یقین
در بهار بی‌ثمر، تنهاتر از دوشی شدم

سنگ بودم، سخت و خاموش، در دل کوه‌ها
تا نگاهت...

هیچکس سرش آنقدر شلوغ نیست که زمان از دستش در برود و تو را از یاد ببرد، همه چیز برمی گردد به اولویت های ذهن آن آدم اگر کسی به هر دلیلی تو را از یاد برد فقط یک دلیل دارد، تو جزء اولویت هایش نیستی...

آرام،بی آنکه
کسی بفهمد
خاکستر شدم...
آن دست که برای
برای نوازشم آمد
مرا در هوا پخش کرد
من،آتشی نبودم که ببینی
یا با آن گرم شوی و نورم را ببینی
من،فقط بی صدا میسوختم

اگر خاموش گردد، شعله‌های داغِ احساس؛
فراموشی بگیرد، غنچه‌های باغِ احساس؛
چه سود از زندگانی می‌ستاند، قلبِ یک زن؟
به هردم می‌شود، درگیر با، بارِ غمِ تن...

هیج پروانه ای
خبر از بهار ندارد
سالهاست که این زمین
برگهای زرد را می جود
تا با، باران به دیوارهای شهر بکوبد
حالا کلاغی که خط برف را می خواند
با سکوت این شب سرد
روی فراموشی برفها
خط می کشد...