متن مظلومیت

به نام عشق، به نام غیرت بی‌نهایتش
که آسمان خجل است از شهامتش
عباس! ماه دلیر دلیران کربلا
در دست اوست پرچمِ صبح هدایتش
فرات، گریان وجود تشنه‌اش هنوز
که ره فرش بهشت شود از شهامتش
نگاهِ اوست تجلیِ تمام حق
زمین خم است به پای عدالتش
ز چشمِ او...

خاطره سروستان و کندن دل بر درخت و نوشتن دوستت دارم تا ابد
و تکان دادن دستان علفها برای خداحافظی مان
و چه مظلوم بودیم
در زیر یوغ ناف بُرهایی که نافهایمان را برای دیگری بریده بودند
و دنیا پر است از کسانی که نافشان تا مرگ درد میکند

شرمنده
وجدان روزگار
از مظلومیت کودک فقر

پرنده ای که بال و پرش ریخته باشد
مظلومیت خاصی دارد
باز گذاشتن در قفسش توهینی است به او
در قفس را ببند
تا زندان دلیل زمینگیر شدنش باشد،
نه پر و بال ریخته اش...