درد بر من ریز و درمانم مکن زانکه درد تو ز درمان خوشتر است
من پیام وصل بودم در نگاهی شوخ من سلام مهر بودم بر لبان جام من شراب بوسه بودم در شب مستی من سراپا عشق بودم ، کام بودم ، کام ...
مبارک آن دمى کآیى مرا گویى ز یکتایى من آنِ تو تو آنِ من چرا غمگین و پردردى؟ مولانا
فاصله تنها یک حرف ساده بود از قول من به باران بی امان بگو : دل اگر دل باشد ، آب از آسیاب علاقه اش نمی افتد
کسی باید... این عشق رااز وسط نصف کند... و نیمه یِ دیگرش رادر دلِ تو بکارد...! تنهایی نمی‌شود از پسِ تنهایی برآمد...
ای آینه! هم صحبت من باش که دیری ست بی سنگ صبور است دل تنگ صبورم
همی ترسم که ای جان جهانم نیایی ور رود بر باد جانم ...
ما چون ز دری پای کشیدیم ،کشیدیم امید ز هر کس که بریدیم ، بریدیم دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند از گوشه بامی که پریدیم ، پریدیم
ﭘﮋﻭﺍﮎ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻮﺩﻡ و ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﯿﺪﻡ ﺍﯼ ﻫﺮﭼﻪ ﺻﺪﺍ، ﻫﺮﭼﻪ ﺻﺪﺍ، ﻫﺮﭼﻪ ﺻﺪﺍ، تو...
تحمل کن عزیز دل شکسته تحمل کن به پای شمع خاموش تحمل کن کنار گریه ی من به یاد دلخوشی های فراموش جهان کوچک من از تو زیباست تحمل کن عزیز دل شکسته تحمل کن به پای شمع خاموش تحمل کن کنار گریه ی من به یاد دلخوشی های فراموش...
مانند پاییز می مانی آدم نمی داند چه بپوشد .... وقت دیدنت ...
تا ولولهٔ عشق تو ، در گوشم شد عقل و خرد و هوش ، فراموشم شد تا یک ورق از عشق تو ، از بر کردم سیصد ورق ، ازعلم فراموشم شد
نامه ای در جیبم و گلی در مشتم غصه ای دارم با نی لبکی! سر ِ کوهی گر نیست، ته ِ چاهی بدهید تا برای دلِ خود بنوازم! عشق، جایش تنگ است...!
تو ! غمگین ترین زن جهان بودی ! این را از لبخند های بی شمارت فهمیدم
هرگزم امید و بیم از وصل و هجر یار نیست عاشقم عاشق مرا با وصل و هجران کار نیست هر شب از افغان من بیدار خلق اما چه سود آنکه باید بشنود افغان من بیدار نیست
می کشم سیگاری تا که بخوابد دردم می کشم سیگاری تا که به تو برگردم ! می کنم گم وسط بغض کتابم ... خود را .. چشم می بندم ..... شاید که بخوابم خود را...
گفتم بدوم تا تو همه فاصله ها را تا زودتر از واقعه گویم گله ها را چون آینه پیش تو نشستم که ببینی بر من اثر سخت ترین زلزله ها را پر نقش تر از فرش دلم بافته ای نیست بس که گره زد به گره حوصله ها را یک...
بچه که بودم پاییز با روپوش سرمه ای از راه می رسید. بزرگتر که شدم پسر همسایه بود سربازی که اسمم را توی کلاهش نوشته بود مادرش می گفت: گروهبان جریمه اش کرده که هفت شب کشیک بدهد آن وقتها دوستت دارم را نمی گفتند کشیک می دادند...
شبان, آهسته می گریم که شاید کم شود دردم تحمل می رود اما شب غم سر نمی آید...
با آنکه رفته ای و مرا برده ای ز یاد می خواهمت هنوز و به جان دوست دارمت
مثل آن مرداب غمگینی که نیلوفر نداشت ، حال من بد بود. اما ! هیچ کس باور نداشت خوب می دانم ؛ که تنهایی مرا دق می دهد ! عشق هم در چنته اش چیزی از این بهتر نداشت
چه کرده ایی تو با دلم.......! که نازِ تو ... نیازِ ماست!!
از پای فتادیم چو آمد غم هجران در درد بمردیم چو از دست، دوا رفت...
راهِ مرا اشاره شو من به کجا رسیده ام؟ هرچه دویده ام تو را خسته شدم ، ندیده ام
