متن کوتاه فرزند

*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
با گلِ فرزند، باغِ خانه زیبا می شود
غنچه های مهر، در سینه، شکوفا می شود

آمد و، رفتش، تبی در خانه برپا می کند
شیطنت هایش، صفا را در نهان، جا می کند
*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
شاه بیتِ شعرِ رویای نفس، فرزند هست 
شادمهرِ شورِ دریای نفس، فرزند هست
*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
مهرِ فرزندآوری، مهری عمیقا، جانفزاست
بودنِ فرزند در خانه، صفای لحظه هاست
*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

بس نکو اَست این؛ اگر باشد، هم آواییِ ما:
«رَبِّ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ» نسلِ خوب و، باخدا!

من دعا دارم به پایان، قلبتان، گلشن شود؛
چشمتان، با مهرِ فرزندانِ مَه، روشن شود...

برشی از یک مثنوی تعلیمی_تمثیلی

پرورش می یابد از: قلبِ گلستان، بوی ناب؛
می کند رفعِ صداع از جان، نمِ پاکِ گلاب؛

نیست هرگز باعثِ دردِ سری، فرزندِ نیک؛
سرفِرازی می دمد، از کوششِ دلبندِ نیک.

برشی از یک مثنوی تعلیمی_تمثیلی

چون که باشد یک پدر، اهلِ کمالاتی زلال،
ای بسا؛ فرزند او هم هست، دارای کمال؛

همچنین، گر مادری باشد زنی خوب و، عفیف،
از وفای دامنش، روید گلی سرخ و، لطیف.

برشی از مثنوی تعلیمی_تمثیلی

عشق، زیبا باشد و پرشور، اما بی گمان
عشقِ بر فرزند باشد بهترینِ عشق ها

پدر سرخ می کند صورت به سیلی
رخ فرزند نگردد زرد و نیلی

ختم کلام:
هیچ عشقی
بالاتر از عشق پدر و مادر به فرزند
نیست.

فقدان پدر
یعنی مرگ غرور فرزند

ماه، شاید
فرزند نداشته ماست
زیبایی‌اش به تو رفته و
تنهایی‌اش به من...

بابا برای نان جان داد
حالا
فرزند برای نان جان داد

مثل زنی پا به ماه
تو را به درد نشسته ام !
فرزند کدام ماهی
اینقدر نمی آیی؟

پدرم خواست که فرزند مطیعی بشوم /شعر پیدا شد و من آنچه نباید شده ام