از بهارهای ندیده ام از حرف های نشنیده ام از خاطراتِ چشیده ام از فرشته ای که به دستم نامه ی هبوط را داد، هم پرسیده ام هیچکس هیچکس پاسخِ تنهایی ام را نمی دهد «آرمان پرناک»
وَ تَنهآیی تَقدیر آدماییِه کِه دَر قَلبِشون قَبرِستونی اَز حَرفهای نَگُفته دارَن:)🤍
اولش به خودت می گی دیگه بسه باید فراموشش کنم فکر می کنی اگر برای اخرین بار یکی یکی خاطرات و از همون اول مرور کنی فراموشش می کنی ولی سر هر خاطره به یک سری چرا می خوری هی به خودت می گی چرا ؟ چرا دوسم نداشت ؟...
دنیا پر است از حرف های نگفته، پر است از راه های نرفته، کارهای نکرده، خیال های بر باد رفته... توی اتاقمان آنقدر حرفِ جا مانده، آنقدر رویا داریم، که جا برای خودمان نیست! آخر غرق می شویم٬ میانِ بغض ها و میانِ همان حرف های نزده.. میان خودمان!
این روز ها به این فکر می کنم که چقدر حرف های نگفته دارم که پشت سکوتم پنهان شده و چقدر بغض دارم که پشت خنده هایم قایم شده اند و روزگار چه بی رحمانه رفتار می کند با آدم ها ....گهگاهی فکر میکنم که اگر خدا نبود من چطور...
