بیشترین ضربه رو از اونی میخوریم که همیشه ضربه گیرش بودیم :)
تنهایی من پا نداره ،وگرنه اونم میرفت ...!
چادر نماز مادرم، حصاری از نور در تاریکی جانم است، آخرین سنگر آرامشی که می شناسم... جایی که اشک هایم بی صدا می سوزند و به دامن دعاهایش فرو می ریزند. دست های لرزانش به آسمان گره خورده، اما دلم دیگر ایمانی ندارد… دل شکستگی ام را به بادها سپرده...
حرفِ «نمی خواهم تو را» می گفت همواره/ امّا نمی دانم چرا باور نمی کردم/ با من نبود اصلا دلش؛ می دیدم این را باز/ با این دلِ دردآشنا، باور نمی کردم/ شد باورم؛ وقتی که نارویش به دید آمد/ هرچند، دردی ناروا، باور نمی کردم شاعر: زهرا حکیمی بافقی...
من زنده بودم با دمِ رویاییِ امّید/ در دل نبود امواجِ «نا»؛ باور نمی کردم/ هرچند، دنیای نفس، بیتاب بود امّا/ مرگی نهفته، در خفا، باور نمی/کردم شاعر: زهرا حکیمی بافقی، برشی از یک غزل.
می دیدم از دستش جفا؛ باور نمی کردم/ با من نبود او را وفا؛ باور نمی کردم/ وقتی که می بوسیدمش، با مهرِ احساسم/ در او نمی دیدم صفا؛ باور نمی کردم/ شاعر: زهرا حکیمی بافقی، برشی از یک غزل.
خسته ام من خسته، دیگر به تَنَم جانی ندارم گوشه ای اُفتاده ام گویا که دورانی ندارم خشت خشت قلب خود را با غمی پوشانده ام بیمِ ریزش من ندارم، شهرِ سامانی ندارم حُرم سینه آخرش دانم زَنَد دل را به آتش تَرسِ من از جان نَباشد، چون که جانانی...
شب دردو شب دردو شب درد وای از این روز و شبای هرزه گر رو تنم گردو غبار خستگی تو صدام صدای دل شکستگی مادرم مادر خوب دارم از سفر میام من همون مسافرم که غریبه جاده هام مادرم چکار کنم اگه از سفر بیام اگه از سفر بیام تو...
