متن احساس پوچی

زندگیم یه جوری شده، که مغزم به گوشه نشسته، داره به حال این بشر تاسف میخوره و کلا مقاومت میکنه، در برابر فهم اینکه این اتفاقا داره برای خود من می‌افته.

ذره ذره آب مى شویم و هیج نمى فهمیم از گذر زمان ما به یکباره نمى میریم آرام آرام در حال مردنیم واین قانون زندگى ست؟؟زیبایى پشت آلودگى ها مانده و زشتى و سیاهى سیطره انداخته بر همه جا؟!نگاهت سفیدی وزردى نور رو نمى بیند !همه چیز تیره و مات...

این ساعت پوسیده چرا می‌چرخد
تقویم جفا بر جگرم می‌خندد

.دیگر نزن این نای غم آلود مرا
دیگر نکش این خستگی فرسود مرا

من مرده ام از بس که شبیه همه‌ام
با چشم تو انگار من آن غریبه ام

ای عشق تویی قاتل و من کشته تو
ویران شده ی...

خسته از دنیای اجباری،
که نامش زندگیست.

در خلأ نگاهت، من پژواک خویش را گم کرده‌ام…
و تنها سکوت حرف می‌زند.

این که هرروز صبح از تخت خواب بیرون بیای تا هربار و هربار با همون چیزای همیشگی روبرو بشی، واقعا شجاعت بزرگی می طلبه.

اکنون بنظر می رسد صبور تر شده‌ام اما چراغی در وجودم خاموش شده است که دوست داشتم تا ابد روشن بماند.

در یک سنی، بخصوص بعد از بعضی ناملایمات،
آدم یک چیز بیشتر دلش نمی خواهد:
این که ولش کنند راحت باشد!
حتی از این هم بهتر:
جوری رفتار کنند که انگار مرده ای!

دره ی بی توبودن...

آن‌قدر عمیق است که

من از همین جا تنهایی را با تمام وجودم حس میکنم

ما معمولیا نه خودمون به خواسته هامون میرسیم نه آرزوهامون به جایی...

همه ما یک روز
یک جایی، با یک اتفاق
تمام وجودمان را از دست داده ایم
بی آنکه قلب هایمان از تپش بایستد.

خیلی تلاش کردم بفهمم کی هستم، اما آخرش فهمیدم هیچی نیستم، حتی دوستانمم دیگه منو باور ندارن... من یک قهرمان پوشالی بودم!

امروز مادر را به خاک سپردیم
حالا دیگر به طور کامل بی دفاع شده ام
هیچ کس مرا در دنیا چنان دوست نخواهد داشت.

ولے بزرگترین از دست دادن اینہ ڪہ آدمیزاد
خودش رو از دست بدہ، یهو بہ خودش بیاد
ببینہ جورے عوض شدہ ڪہ خودش هم
خودش رو نمیشناسہ.

تا مدت ها دل شکسته بودم، دل شکسته .
این کلمه رو توی اون دفترچه ات بنویس،
دل شکستگی مثل غصه نیست
که شب بخوابی و صبح بیدار بشی و تموم شده باشه،
دل شکستگی مثل تجربه ی یک مرگه،از دست دادن و تنها شدن،
دل شکستگی تجربه ی از...

**دردی که ماند**

نگاهت نمی‌کنم،
سخنی نمی‌گویم،
به رویت نمی‌آورم.

اما در من،
چیزی نفس می‌کشد،
چیزی که نامی ندارد،
اما هر شب،
در گوشه‌ای از قلبم
چنگ می‌زند.

حق من نبود،
اما سهمم شد.
چیزی شبیه زخم،
شبیه سایه‌ای که
از دیوارها جدا نمی‌شود.

و من،
با دست‌هایی تهی،...

هر کس به سهم خود
از دنیا چیزی برمیدارد
من از دنیا دست برداشتم...

بی‌خودی، بی‌خودی
دل می‌بازم به خیابونای خیس،
به چراغای خاموشی که هیچ‌وقت نگفتن: دوستت دارم.

بی‌خودی، بی‌خودی،
دست می‌کشم روی دیوارای ترک‌خورده،
انگار خاطره‌ها هنوز نفس می‌کشن.

چشم می‌دوزم به چراغ قرمز،
که سبز شه—ولی نمی‌شه.

بی‌خودی، بی‌خودی،
یه آهنگ تکراریو صد بار پلی می‌کنم،
شاید یه جای قصه عوض...

تو نباشی؛ مثل این است
که وارد بهشت شوی؛
خدا رفته باشد...!

جسما نه اما روحا استخون هام متلاشی شدن
زیر خروار ها خاک ویرونم و بارونِ هیچ بودنی این زمین و تنی که نیست رو تر نمیکنه.

آلبر کامو:

مطمئن باش که ما همه به آن مرحله از تاریخ میرسیم که همه حرف میزنند ، ولی هرگز جوابی دریافت نمیکنند.

درسته از لحاظ روحی مُردم ولی خب زِندَم مث کسی که وجود داره باهام رفتار کنین(:

میدونی بدتر از رفتن آدما چیه؟
اینکه باشه اما اونجوری که بود، نباشه …

ساموئل بکت:

بزرگترین حماقت انسان در زندگی لبخند زدن به کسی است که ارزش نگاه کردن هم ندارد.