متن صائب تبریزی

دست و رو شستن اگر باشد وضوی عاقلان
از دو عالم دست شستن طاعت مجنون ماست

صائب

دل سرد چو گردید ز دنیا، نشود بند

حاجت به محرک نبود برگ خزان را

صائب تبریزی

ای که می پرسی ز صحبت ها گریزانی چرا؟
در بساطم وقت ضایع کردنی کم مانده است

صائب تبریزی

صبر بر جور فلک کن تا برآیی روسفید

دانه چون در آسیا افتد، تحمل بایدش!
(صائب)

می رود قافله عمر به سرعت امروز

ما در اندیشه آنیم که فردا چه کنیم

ضعیفان را به چشم کم مبین گربینشی داری

که گاهی کشوری زیر و زبر از آه می گردد

حیرت هرکس درین عالم به قدر بینش است
هرکه بیناتر درین هنگامه، حیران بیشتر

روشن شود چراغ دل ما ز یکدگر

چون رشته های شمع، به هم زنده ایم ما

دل را نگاهِ گرمِ تو دیوانه می کند!

من ماسک نمی زنم
تظاهر نمی کنم به خوشبختی
زخم هایم ناسور
حرف هایم از جنس باروت !
من محکومم ،
فقط به جرم لطافت...
روی سخنم با تو نیست مردِ جانیِ تاریخ
غیرت به زبان و خنجر به دست
یا آن که آدم نشده هوای پرواز گرفت
حرفی ندارم...

دل شکسته عاشق به آه می لرزد

که در بهشت بُوَد هر که در خیالِ تو باشد

من گرفتم که قمار از همه عالم بردی

دست آخر همه را باخته می باید رفت

که تازیانه شوق است هر پیام از تو

چون وا نمی کنی گرهی، خود گره مشو

ابرو گشاده باش چو دستت گشاده نیست

چه غم از کشمکش ماست جهان گذران را؟

مشکل است از چشم گیرای تو دل برداشتن

خرمنی در دامن صحرای محشر سبز کرد

هر که مشت دانه ای در رهگذار مور ریخت

بر دوستان رفته چه افسوس می خوریم؟
با خود اگر قرار اقامت نداده ایم

چه شد که قدر وفا هیچ کس نمی داند

با کمال احتیاج از خلق استغنا خوش است

با دهان خشک مردن بر لب دریا خوش است

نیست پروا تلخکامان را ز تلخی های عشق

آب دریا در مذاق ماهی دریا خوش است

کوه طاقت برنمی آید به موج حادثات

لنگر از رطل گران کردن درین دریا خوش است

بادبان...

گوش اگر داری دراین بستان سرا هر غنچه ای
می کند با صد زبان تلقینِ خاموشی ترا

گرچه من چون غنچه مُهر خاموشی به لب
نکهت گل می کند تفسیر، فریاد مرا

دل چو فارغ شد ز حق، فرمان پذیر تن شود
می برد هرجا که خواهد اسب ،خواب آلوده را