متن فریدون مشیری

رک بگویم! از همه رنجیده ام!

ای عشق..

شکسته ایم مشکن ما را
این گونه به خاک ره میفکن ما را
ما در تو به چشم دوستی میبینیم
ای دوست مبین به چشم دشمن ما را.

فریدون مشیری

این نفس فردا نمی آید به دست

پس به شادی بگذرانش تا که هست !

خوشا دل های خوش، جان های خرسند

خوشا نیروی هستی زای لبخند

دیدی آن را که تو خواندی ...
به جهان یار ترین ... ؟!
سینه را ساختی ...
از عشقش سرشار ترین … !!

آنکه می گفت منم ...
بهر تو غمخوار ترین … !!
چه دل آزار ترین شد ...
چه دل آزار ترین … !!

عاشقم اهل همین کوچه بن بست کناری،

که تو از پنجره اش پای به قلب منِ دیوانه نهادی...

یک لحظه نشد خیالم آزاد از تو

من اینجا تا نفس باقیست می مانم
من از اینجا چه می خواهم، نمی دانم

تو آرزوی بلندی و دست من کوتاه

با قلم می گویم:
ای همزاد، ای همراه،
ای هم سرنوشت،
هردومان حیران بازی های دوران های زشت!
شعرهایم را نوشتی،
دست خوش!
اشک هایم را کجا خواهی نوشت؟!

بشناسید خدا را

هر کجا یاد خدا هست

هر کجا نام خداهست سقف آن خانه قشنگ است.

دیدارِ تو گر صبحِ ابد هم دهدَم دست
من سرخوشم از لذتِ این چشم به راهی

تو را من، زهر شیرین خوانم ای عشق!

ندانم عاشقم مستم چه هستم ؟
همی دانم دلی پر درد دارم

ای عشق ٬ پناهگاه پنداشتمت٬
ای چاه نهفته! راه پنداشتمت٬
ای چشم سیاه٬ آه ای چشم سیاه٬
آتش بودی٬ نگاه پنداشتمت

من بر آنم که درین دنیا

_خوب بودن _به خدا

سهل ترین کارست

و نمی دانم

که چرا انسان

تا این حد

با خوبی

بیگانه است

!و همین درد مرا سخت می آزارد”

گرگ ها همراه و انسان ها غریب

با که باید گفت این حال عجیب؟

دوای درد بشر یک کلام باشد و بس
که من برای تو فریاد میزنم: با عشق

عشق تو به تار و پود جانم بسته است
بی روی تو درهای جهانم بسته است

از دست تو خواهم که برآرم فریاد
در پیش نگاه تو زبانم بسته است 

تو را دارم ای گل، جهان با من است
تو تا با منی، جانِ جان با من است

مشت می کوبم بر در
پنجه می سایم بر پنجره ها
من دچار خفقانم، خفقان
من به تنگ آمده ام از همه چیز
بگذارید هواری بزنم
آی! با شما هستم
این درها را باز کنید
من به دنبال فضایی می گردم
لب بامی
سر کوهی
دل صحرایی
که در آن...

نه کسی منتظرت است،نه کسی چشم به راه
نه خیال گذر از کوچه ی ما دارد ماه
بین عاشق شدن و مرگ مگر فرقی هست؟!
وقتی از عشق نصیبی نبری غیر از آه...

وز شوقِ این محال
که دستم به دست توست
من جای راه رفتن
پرواز می کنم ...

دلم خون شد از این افسرده پاییز
از این افسرده پاییز غم انگیز
غروبی سخت محنت بار دارد
همه درد است و با دل کار دارد...