قهقه؟ نه بیشتر بلرز آنقدر که وارونه شود احوالِ این قابِ عکس بیشتر بلرز آنقدر که... خانه ی درخود فروریخته! هق هق بس است به من بگو نعشِ تنهایی کجاست؟ «آرمان پرناک»
تحمل کن کمی بیشتر از هیس کمی کمی بیشتر از مُحاق کمی کمی کمی بیشتر از نیمه ی لیوان کمی کمی کمی کمی بیشتر از هق هقِ بالش تحمل کن آخرش است این شعر این شب این قرص این خواب... «آرمان پرناک»
باز امشب مثل هر شب زیر باران مرده ام پشت یک پنجره ای رو به خیابان مرده ام گریه دارم شانه هایت در کنار دیگری ست بودنت با دیگری بر جانم نیش دیگری ست مثل هر شب در کنار آن خیابانی که نیست شده ام خیس در خیال زیر بارانی...
چه غم که شانه ی امنی برای هق هق نیست برای ما که غریبیم چاره بسیار است!
قفل انگشتای دستامونو ک جدا کردن شروع کردم ب هق هق دستت ک کامل جدا شد هق هقام تبدیل ب جیغ شد و وسط جیغام شنیدم ک گفتی بر میگردم یه روزی و من باز از خواب پریدم ی لبخند کج نشست رو لبام ک خواب بودم و هیچی نشده...
هق هق گریه هام غم توی نگام به فدای آقام آقام آقام آقام تو نکردی ردم به همه رو زدم میدونم خیلی من بدم بدم بدم
شب ها در قاب تنهایی ام صدای ضجه ی دخترکی بگوش می رسد... ناله میکند... نفس به سینه اش تنگ می شود و... به هق هق می افتد... صدایش چقدر شبیه صدای من است...
