متن بتاب

تو نباشی، شعرهایم بی کَس است
هر چه گویم، مهملاتی بیش نیست
شورِ شعرم از تو می گیرد نشان
پس بتابان نورِ خود را بی امان
شیما رحمانی

بخند! زیبا شو!
طلوع فردا باش!
رها شو مثل کوه
غرورِ دریا باش!

نترس از صخره!
نترس از تردید!
بتاب بر دیروز!
برقص با خورشید!

نگو نه راهی نیست!
بگو که امکان هست!
که بعدِ هر سختی،
همیشه آسان هست

و زندگی رسمی ست
شبیهِ نقاشی
تو طرح می ریزی...

لبخند تو
شبیه حس امنیت تابش اولین پرتو خورشید
بعد از یک شب بارانی پر کابوس است...
شبزده ای طوفانیم
لطفا کمی بیشتر بخند...
لطفا کمی بیشتر بتاب!

همچون آفتاب
بر شاخه ی گیلاس تنم بتاب
تا در اردیبهشت آغوشت
شکوفه دهم...

لبخندِ تو
شبیهِ حسِ امنیتِ تابشِ اولین پرتو خورشید
بعد از یک شبِ بارانیِ پر کابوس است...
شبزده ای طوفانیم
لطفا کمی بیشتر بخند...
لطفا کمی بیشتر بتاب!

⁩
تو احساس ِخوش یُمنِ آرامشی
تو تصویرِ نوری از آماجِ عشق
تو اعجازِ اندیشه ی مُب همی
که دل زد به سودای ِ تاراجِ عشق
به سیاره ی من طلوع کن بتاب
بتاب و جهان را کمی تازه کن
ب ه پژواکِ لبخندِ تو زنده ام
بخندو مرا در...

بیا تا خانه‌مان را روشن کنیم. تو خورشید باش تا من ماه شوم. تو به من بتاب و من تا ابد دورت می‌گردم.

چشم باز کن
به عشق تو
روز دیگری را آغاز کرده ام
بتاب بر من
طلوع کن
تا رویاهای نیمه شبم
در آغوشِ گرم تو تعبیر شوند...

به من بتاب
که سنگ سرد دره ام
که کوچکم
که ذره ام
به من بتاب
مرا زشرم مهر خویش آب کن
مرا به خویش جذب کن
مرا هم آفتاب کن