متن برق

هم برق خانه رفته است
هم برقِ آسمان
دیوارِ شب را ادامه می دهم
شاید دستم
شمعی یا ستاره ای
فانوسی یا ماهی
ببیند
«آرمان پرناک»

میان مهلکه ها بدنبال عشق بیابانم
به تو نمی رسدم ولی با تو میمانم

تو شعله ای هستی که هرگز تامین نمی شود
و برقی که همیشه روشن است

بوسه ات رنگ لبم را پرتقالی می کند
بوسه هایت عشق را از عشق خالی می کند

دست هایت را به چشم خیس و نمناکم نزن
نور دارد، برق دارد، اتصالی می کند

ارس آرامی

لب براق تو برقیست که بد میگیرد!
هر لبی را که به یک بوسه رسانا بشود

حال دلم خوب نیست...
منم و یک فنجان چای
تکیه داده ام ...
به پشتیِ قدیمیِ قرمز اتاق...

چند بیتی شعر سروده ام
از برق چشمانش...
از سکوت پر از رضایتش...

صدای کلاغ های سرگردان
بر فراز آسمان خانه
خبر از اتفاق غریبی می داد.
اتفاق افتاد...
آن هم چه...

تمام سال
را به خانه تکانی مشغولم...
مثلاً روزی سه بار
دوست داشتنت را برق می اندازم!

برق خونمون رفته بود ...
تو دستشویی شمع گذاشتیم.
دوستم اومده خونمون میگه : وااای شما چه شاعرانه میرینید

تو
دست نشانده‌ی کدام ستاره‌ا‌‌‌ی؟!
که در سیاهی دلم برق میزنی!

گاهی باید تو برق چشاش خیره شد و گفت
دردت به جونم

خدا هدیه ای به آدم داد
و مهر حوا را به دل او انداخت
باید آسمان را آذین می بست
ستاره ها را برق می انداخت
خدا لبخند زد
تنهایی فقط زیبنده خودش بود!
در جشن پیوند آسمانیمان، همه فرشته ها دعوت دارند!