متن ثریا مهبودی

اونجایی که شایع میگه:
" آب و نون چیه ؟! قدِ هوا لَنگِتم و... "
من دقیقاً همونجام. همون جایی که نیاز نیست چیزی داشته باشم، فقط کافیه تو باشی.
هوا که بدون تو خفه‌ست، آسمون بی‌تو سقف نداره.
دلم قانع شده که خوشبختی، شکل دستای توئه وقتی تو دستامه....

نیازت دارم برای اینکه خوب باشم ؛
آخه وقتی نیستی، هیچی سر جاش نیست. دلم می‌گیره، همه چی بی‌معنی میشه. تو اون آرامشی هستی که هر صبح با فکرش لبخند می‌زنم. تو نباشی انگار روز قشنگ نمیشه. حتی آفتابم یه جور دیگه می‌تابه.
وقتی پیامتو می‌خونم و اسممو صدا میزنی...

یکبار هم خطابم کرد همدمِ همیشگیم …
و چقدر این جمله بوی آرامش می‌داد، بوی ماندن، بوی اطمینان. همدمت بودن، یعنی توی لحظه‌های سخت، کنار تو بودن نه از روی اجبار، از روی عشق. یعنی گوش دادن به حرف‌هات، حتی وقتی هیچ‌کس حوصله‌ی شنیدن نداره.
یعنی خندیدن به خنده‌هات، گریه...

تولدت که میرسه، انگار دنیا یه‌جور دیگه لبخند میزنه !
گل‌ها قشنگ‌تر شکوفه میدن، پرنده‌ها قشنگ تر میخونن ،
و آسمون، یه جور عجیبی آبی‌تر میشه. چون تو اومدی !
تو که با بودنت، اردیبهشت رو معنی کردی.
تو که اومدی و اردیبهشت من، اردیبعشق شد.
بودنت یه اتفاق ساده...

صرفاً جهت اطلاع : قشنگ‌ترین جرم دنیا، دزدیدن دل تو بود که البته من افتخارشو دارم !