متن حباب

پرواز داد
بغض رود را

حباب

گاهی خوابت را می بینم ...
بی صدا ، بی تصویر
مثلِ ماهی در آب های تاریک
که لب می زند و معلوم نیست
حباب ها کلمه اند
یا بوسه هایی از دلتنگی ...

تصویر تو در سکوت قاب می خندد
دریاست به پوچی حباب می خندد
من نیستم این که شادمان می بینی
دیریست به چهره ام نقاب می خندد

به این خوشیم که شام سیاه، کوتاه است
چه سود؟ فرصت دیدار ماه کوتاه است
.
حباب آه کشید و به نیستی پیوست
که عمر، مثل بلندای آه کوتاه است
.
دو پلک مهلت دیدار هم به شرم گذشت
چقدر وقت برای گناه کوتاه است

آدم ها متعلق به خودشانند!
ما فقط می توانیم دوستشان داشته باشیم.
آدم ها نمی مانند؛
ما فقط می توانیم دلتنگشان باشیم.
ما و آدما ترکیب عجیب دو حبابیم،
با هم می آمیزیم،
به آنی می ترکیم...

از حباب نفسم می فهمم

چیزی از من ته دریا مانده

مثل جا ماندن قلاب در آب؛

بدنم در بدنت جا مانده...

گاهی خوابت را می‌بینم ؛ بی صدا ، بی تصویر !
مثل ماهی در آب‌های تاریک که لب می‌زند و معلوم نیست حباب‌ها کلمه‌اند یا بوسه‌هایی از سر دلتنگی ...

به حباب نگران لب یک رود قسم، و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت،
غصه هم میگذرد،
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهدماند.