متن حسنا محمدزاده‏‏‏‏‏

لباس نو نخریدم به شوق آن روزی
که رنگ پیرهنم را تو انتخاب کنی

چه سالها که دوفنجان چای منتظرند !
دوباره در دل این خانه قند آب کنی

دو هواییم ؛ دمی صاف و دمی بارانی
ما همانیم ، همانی که خودت می دانی

پیش بینی شدن ِ حال من و تو سخت است
دو هواییم ...ولی بیشترش طوفانی

آخرین مقصد تو شانه ی من بود ؛ نبود ؟
گریه کن هرچه دلت خواست ، ولی پنهانی

شاید...

تنها کَس من بودی و من هیچ کسِ تو

بیدار مانده ام که تورا مثنوی کنم
اسوده تر بخواب!عزیز دلی هنوز!