متن رباعی

ای کاش دلم به دوست مفتون نشدی
چون مفتون شد ز هجر مجنون نشدی
چون مجنون شد ز رنج پرخون نشدی
چون پر خون شد ز دیده بیرون نشدی

آزادی ماست اصل آبادی ما
این است نتیجه ی خدادادی ما
آزاد بزی ولی نگر تا نشود
آزادی تو رهزن آزادی ما

پیش از من و تو لیل و نهاری بوده است
گردنده فلک نیز بکاری بوده است
هرجا که قدم نهی تو بر روی زمین
آن مردمک چشم نگاری بوده است

چشمم چو به چشم خویش چشم تو بدید
بی چشم تو خواب چشم از چشم رمید
ای چشم همه چشم به چشمت روشن
چون چشم تو چشم من دگر چشم ندید

دردا که به هرزه زندگانی بگذشت

وندر شب غم روز جوانی بگذشت

افسوس که عمرم که ازو هر نفسی

صد جان ارزد به رایگانی بگذشت

افسوس که ایّام جوانی بگذشت
هنگام نشاط و شادمانی بگذشت
تا چشم گشودیم در این باغ، چو گل
هفتاد و دو سال زندگانی بگذشت

آن قصر که بر چرخ همی زد پهلو

بر درگهِ او شهان نهادندی رو

دیدیم که بر کنگره اش فاخته ای

بنشسته همی گفت که: «کوکو، کوکو؟

بهارت شاد و خندان باشد ای دوست
چو خورشید درخشان باشد ای دوست

درون باغ سرسبز و گل افشان
دلت چون ماه تابان باشد ای دوست


بهزاد غدیری/ شاعر کاشانی

این کوزه چو من عاشق زاری بوده ست

در بند سر زلف نگاری بوده ست

این دسته که بر گردن او می بینی

دستی ست که بر گردن یاری بوده ست

آن یار که عهدِ دوستاری بشکست

می رفت و منش گرفته دامان در دست

می گفت دگرباره به خوابم بینی

پنداشت که بعد از آن مرا خوابی هست

نسرین تو زد پریر بر من آذر

دی باز ز سنبلت مرا داد خبر

امروز در آبم از تو چون نیلوفر

فردا ز گل تو خاک ریزم بر سر

شوی زن نوجوان اگر پیر بود

تا پیر شود همیشه دلگیر بود

آری مثل است این که گویند زنان

در پهلوی زن تیر به از پیر بود

گر با غم عشق سازگار آید دل

بر مرکب آرزو سوار آید دل

گر دل نبود کجا وطن سازد عشق

ور عشق نباشد به چه کار آید دل

من عهد تو سخت سست می دانستم

بشکستن آن درست می دانستم

این دشمنی ای دوست که با من ز جفا

آخر کردی نخست می دانستم

یک عالمه اشک از دلت می گیرند
هی آینه در مقابلت می گیرند
خورشیدِ بزرگ من کمی همّت کن
دارند به سادگی گِلت می گیرند
 

تورا گم می کنم هرروز و پیدا می کنم هرشب
بدین سان خواب ها را باتو زیبامی کنم هرشب

چنان دستم تهی گردیده از گرمایِ دست تو
که این یخ کرده را از بی کسی، ها می کنم هرشب


بهزاد غدیری

با آن که دلم از غم هجرت خون است

شادی به غم توام ز غم افزون است

اندیشه کنم هر شب و گویم: یا رب!

هجرانش چنین است، وصالش چون است؟

شاید که بدون درد و غم بنشینیم
حتّی شده یک لحظه و دم بنشینیم
من مطمئنم تو می توانی ای بخت!
بگذار کمی کنار هم بنشینیم
ثریا صفری

هر جا که دل شکسته ای بود بیا
یا شد زنی از فاصله نابود بیا
تا کی به تمام زندگی پشت کنم
ای مرگ بر این نبودنت زود بیا
ثریا صفری

هر چند که می روی ولی زود بیا
در ساعت و وقت موعود بیا
آتش زده ام دین و دلم را با هم
می سوزم و با علامت دود بیا
ثریا صفری

هم درد منی حال تو را می فهمم
در قهوه غم فال تو را می فهمم
گفتند که پرواز نکن ممنوع است
قیچی شدن بال تو را می فهمم

ثریا صفری

بی تو نه بهار و رنگ و بویی دارم
نه سیزده و سبزه و جویی دارم
تنها غم تو سراغ من آمده است
من پیش غمت چه آبرویی دارم

گرم است به لبخند خدا، پُشتِ بهار
انگشترِ یَشم است در انگشتِ بهار
در خاطره ها عطر خوشی می پیچد
هر بار که باز می شود مُشتِ بهار

لب های تو چون قند و عسل شیرین است
خاصیت عشق تو فقط در این است

با بوسه و لبخند مراعاتم کن
وقتی که فشار من کمی پایین است