متن رضا حدادیان

دست افشان، موج های مست می رقصند وهیچ
کشتی بی بادبانت را نمی بیند کسی
رضا حدادیان

در غبار ابر پنهان هستی و جز چشم باد
ردّ پای گیسوانت را نمی بیند کسی
رضا حدادیان

جاده ی رنگین کمانت را نمی بیند کسی
ایستگاه آسمانت را نمی بیند کسی
رضا حدادیان

جاده ی رنگین کمانت را نمی بیند کسی
ایستگاه آسمانت را نمی بیند کسی

در غبار ابر پنهان هستی و جز چشم باد
ردّ پای گیسوانت را نمی بیند کسی

دست افشان، موج های مست می رقصند وهیچ
کشتی بی بادبانت را نمی بیند کسی

غنچه،غنچه خنده ی دشت تو...

تو در کمال هستی و من در زوال، آه
تو قلّه ی طلوعی و من درّه ی غروب.
رضا حدادیان

مانند رود می روی و ردّ پای تو
در ذهن دشت های جهان می کند رسوب
رضا حدادیان

چیزی شبیه پنجره های شکسته ام
از من چه مانده است به جز چند چار چوب؟
رضا حدادیان

تنها ترین درختم و غم نوک می زند
تَق تَق تَتق به زندگی ام، مثل دارکوب
رضا حدادیان

دنیا چقدر فاصله انداخت بین ما !
تو جنگل شمالی و من ساحل جنوب

پروانه ی خیال تو در قاب ،میخکوب
عطری که از تو مانده به جا ، خاطرات خوب
رضا حدادیان

پروانه ی خیال تو در قاب ،میخکوب
عطری که از تو مانده به جا ، خاطرات خوب

دنیا چقدر فاصله انداخت بین ما !
تو جنگل شمالی و من ساحل جنوب

تنها ترین درختم و غم نوک می زند
تَق تَق تَتق به زندگی ام، مثل دارکوب

چیزی شبیه پنجره...

خورشید
سربازیست با تن زخمی
که هرغروب
به پشت کوه بر می گردد.
رضاحدادیان

آخر اگر چه خاک خواهم شد، ولی هر روز
با باد می آید غبار من به دیدارت.
رضا حدادیان

مانند آتش زیر خاکستر، بدون شک
تا زنده هستم در دلم گرم است بازارت
رضا حدادیان

با من بگو درد دل خود را ! خیالت تخت
در سینه ام سربسته خواهد ماند اَسرارت
رضا حدادیان

هرچند که اهل فراموشیست آیینه
امّا در او جا مانده ردّ پای رخسارت
رضا حدادیان

یک عمر روی پای خود بودی، درخت من!
هرگز نیفتاده به روی شانه ای بارت
رضا حدادیان

بگذار باشد چشم گلدان ها گرفتارت!
پروانه ی پسکوچه ی خورشید بیمارت

رضا حدادیان

بگذار باشد چشم گلدان ها گرفتارت!
پروانه ی پسکوچه ی خورشید بیمارت

یک عمر روی پای خود بودی، درخت من!
هرگز نیفتاده به روی شانه ای بارت

هرچند که اهل فراموشیست آیینه
امّا در او جا مانده ردّ پای رخسارت

با من بگو درد دل خود را ! خیالت تخت...

دلم
چمدانی است از ابر
پشت مرز چشمت
به انتظار برگه عبور

رضا حدادیان

عُبورِ گمشده ی جاده های مِه زده را
نگاهِ پنجره ی انتظار می فهمد

رضا حدادیان

تویی که لحظه به لحظه دلت تَرک خورده ست!
سکوتِ خونینت را ، اَنار می فهمد

رضا حدادیان

حریفِ تو شبِ طوفانِ سرنوشت نشد
درختِ صبحِ تورا، ریشه دار می فهمد

رضا حدادیان

شرمنده اگر دست من غمزده خالیست
درویشم و در کیسه به جز آه ندارم....

رضا حدادیان