هرچند من ندیده‌ام این کورِ بی‌خیال این گنگِ شب که گیج و عبوس است خودرا به روشنِ سحر نزدیک‌تر کند لیکن شنیده‌ام که شبِ تیره،هرچه هست آخرز تنگه‌هایِ سحرگه گذرکند
هرگز نمی توانی سن یک زن را از او بپرسی چرا که او هم نمی داند سنش با شبهایی که بغض کرده و گریسته چقدر است...
من همان شاعرمستم که شبی باخت تورا بادلی غمزده یک جرعه غزل ساخت تورا تا تو نوشش بکنی وقت خداحافظ شد هق هقم وای.. غریبانه چه بنواخت تو را
خودکاری که نمی نویسد فندکی که روشن نمی شود و آدمی که قدم می زند در تنهایی تمام شده است!
همه از سلسله عشق تو دیوانه شدند همه از نرگس مخمور تو خمار شدند همه سوگند بخورده که دگر دم نزنند مست گشتند صبوحی سوی گفتار شدند
یک نفر دلتنگ است یک نفر می بافد. یک نفر می شمرد یک نفر می خواند یعنی： یک چه دلتنگ شدی.....؟
شوق تو عادت خطرناکی ست که نمی دانم چگونه از دست آن نجات پیدا کنم و عشق تو گناه بزرگی ست که آرزو می کنم هیچ گاه بخشیده نشود.
-متنفرم از روزهایی که خودم هم نمی دانم دردم چیست......
جمعه مرد بی معشوقه ایست باپیرهنی چروک ، که تنهایی اش را ؛ لای شعرهایش پک میزند. فقط عصرها کمی خاکستری تر
-به آدم ها نگویید دوستت دارم !. بال در می آورند ؛ پرواز می کنند ، می روند...
نَه وصٖلت دیده بودم کاشکی ای گل، نَه هجرانت که جانم دَر جوانی سوخت ای جانم به قربانت...
می‌دانم! خوابی نیست که برایِ‌مان ندیده باشند اما بیا عزیز ما کلی خوابِ ندیده برایِ هم داریم شب بخیر
مرسی که هستی و هستی را رنگ می‌‌آمیزی هیچ چیز از تو نمی‌خواهم فقط باش فقط بخند فقط راه برو... نه! راه نرو می‌ترسم پلک بزنم دیگر نباشی...
کسانی که بی‌پروا و شجاع بودند پیش از آنکه بتوانند ژن خود را به نسل بعدی منتقل کنند کشته می‌شدند باقی افراد یعنی ترسوها و ملاحظه‌کارها زنده ماندند ما نوادگان آن‌ها هستیم
خواهم ز خدای خویش، کنجی که در آن من باشم و آن کسی که من می‌خواهم
بانو ... عشق تو نه بازیچه است نه برگی که در دقایق دلتنگی مرا به خود سرگرم کند بانو عشق تو خرقه ای نیست که آن را در ایستگاه های میانه ی سفر بر تن کنم من ناچارم به عشق تو تا دریابم که انسانم نه یک سنگ ...
فراموش کردن تو توهم سرباز خسته ای ست که خیال می کند چون جای زخم روی تنش نیست، سالم به خانه بازگشته است!
در بحر عشق، گر همه جویای ساحلند ما کشتی وجود به طوفان سپرده‌ایم.....
یادت باشد به خوابم که آمدی بیدارم کنی ببوسمت.
چشمانت راز آتش است و عشق ات پیروزى آدمى ست هنگامى که به جنگ تقدیر مى شتابد و آغوش ات اندک جایى براى زیستن اندک جایى براى مردن
به خداحافظی تلخ تو سوگند، نشد که تو رفتی و دلم ثانیه ایی بند نشد لب تو میوه ی ممنوع، ولی لب هایم هر چه از طعم لب سرخ تو دل کند، نشد با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر هیچ کس! هیچ کس اینجا به تو مانند...
کاش جای شرم ، گاهی دل به دریا می زدیم این که تنهاییم ، تاوان خجالت های ماست
عشق ما صدایی شد در دهان پرنده ای و به دور دستها رفت و بین شاخ و برگ درختان گم شد ...
تو مال منی و من گدایت شده ام دلتنگِ شنیدن صدایت شده ام تو رفته ای و هنوز من خوبم ، شکر چیزی نشده ، فقط فدایت شده ام
