متن شب های بی خوابی

چشمِ تو دریایِ احساسِ ناب،
چشمِ من، خون گریست از التهاب.

خنده‌ات، آرامشی در جانِ شب،
سایه‌ات افتاد بر دل، بی‌جواب.

رفتی و شب‌های من بی‌صبح شد،
سینه‌ام لبریزِ آه و اضطراب.

عطرِ تو، پیچید در رؤیای دور،
نامِ تو آمد به لب، بی‌اجتناب.

ساهر از شوقِ تو آتش‌خانه شد،...

امشبم مثل خیلی شبا
نگام خیره‌ست به سقف
ذهنم یه‌سره داره صدا پخش می‌کنه
نه آهنگه، نه حرفای بقیه
فقط خودمم
با خودم.
هی سوال، هی تصویر
هی «چی می‌شد اگه...»
نه خستم، نه بیدار
یه جایی بین بودن و نبودنم
که هیچ‌جوره آروم نمی‌گیره.
‌‌
تو روز،
قشنگ قانعش...

شب‌ها
ناخودآگاهم صدایت می‌زند
بی‌آن‌که بدانی
زخم‌های من
برنامه‌ریزی شده‌اند
در حافظه‌ی بدنی که هنوز
با هر لمس مهربان،لرزش می‌گیرد
مثل PTSD
که خودش را
در خواب‌های تکراری لو می‌دهد…

من خط خطی می‌شوم هر روز؛
در خطوطِ درهمِ لایه‌های زخم؛
در خطوطِ پرخمِ جادّه‌های اخم؛
در خطوطِ مبهمِ خواب‌های چشم...

شب هایم بخیر نمی شود
باید که باشد
و در تمام لحظه هایم تکرار شود
مرا از عطر نفس هایش سیراب کند
و با فانوس چشم هایش
ویرانه ی تاریک قلبم را روشن سازد
شب های بی کسی ام
هرگز بخیر نمی شوند
مگر اینکه به جای تیک تاک ساعت...