هیچ عاشقی با خوردنِ بادامِ چشمِ دلبری سیر نشد، من اما با جُرعه ای از لبت سیراب شدم.
تشنه اند چون کویر ! تنها نگاه توست که سیراب می کند این کویر در حسرت باران را بیا که دل نوشته هایم چشم هایت را التماس می کند مجید رفیع زاد
خاطراتمان را نبش قبر نکن ! ریشه اش را از قلبم کنده ام دیگر نه با آمدنت بهار می شود و نه ریشه ی خشکیده سبز تو از عشق سیرابی و دلم کویری است تشنه من به سراب قانعم دلخوشی سراب را از من نگیر مجید رفیع زاد
خروارها دوستت دارم بی صاحب و دست نخورده مانده است در دلم... _فقط_ تا نامت را بگویی مهلت خواسته ام بگو ... تا لقمه ای جرعه ای بوسه ای... پس سیر و سیراب دست بشویم بال بگشایم چشم فرو بندم بی هیچ حیف و حسرتی...
دیر آمدی کنار دریای من سیراب شده ام
بگذار صبح ️ گونه هایت را ببوسم عطرِنَفَسهایت مرا سیراب کند.
یک اردیبهشتی ذاتا عاشق آفریده شده و سند عشق آنها ضمیمه ی همه ی دلهاست. محبتشان خوش رنگ ترین احساس دنیا را به شما می دهد و در چشمان شما تصویر بهشت را حک می کند. حتی گلهای باغچه هم شوریده ی دستان پر مهر یک اردیبهشتی است! اردیبهشتی ها...
نفست همانند ابر است دل من نیز تشنهء باران میتوانی روزی بباری این دل تشنه ام را سیراب کنی؟
وقتى تو کنارم هستى آسمان هم به زمین بیاید فقط به هواى تو نفس مى کشم هوایم باش که من از نفس کشیدن سیراب نمى شوم
بگذار پرسه بزنم در کوچه های اغوشت مرا سیراب کن از ناز نگاهت من به اعتماد حضورت به جهان پشت کرده ام که تنها تو پشت و پناه من شوی....
