شعر نو

به رویا های کاغذی
مردم شهر می نگرم
که با دستان تهی
مچاله می شوند



رضا جلالی الوار

چه فرقی می کند
فصل پسته باشد
یا دانه های درخشان برف
اصلا آسمان خورشید نداشته باشد
سه شنبه باشد یا جمعه
وقتی پشت چراغ یک چهارراه ایستاده ای
رنگش چه مهم است!
سبز کبود
یا قرمز لاله گون
کسی وقتی منتظرت نیست
فقط باید بروی

ای زندگی
تو در نسیمِ معطّرِ بهاری و
در نفسهایم
تویی به رگهایم
تو در درخت و گُل و صخره های آرامی
و جویبار، عطرت را
به مزرعه جاری نموده از سرِ شوق
تو موسیقیِ صبحگاهِ گنجشکی
و کفش دوزکانِ کوچک را
به شادی آوردی
وقتی میانِ جنگلِ تاریک می...

یک دسته از موهام نخل های تاریک اند
ابروهام مسیر باد شمال
دست هام بادبانهای اطلس اند
چشم هام فانوس دریایی
لب هام حفره های ته دریا

رُزا جمالی

منم که در شاخه ها دویده ام
شبیه موریانه ای در تو زیسته ام
و به حیات وحش پیوسته ام.

رُزا جمالی

دکمه
شعری از رُزا جمالی

چشم هام به نورکم عادت کرده اند
به آن ها دکمه دوختم
در تاریکی لمس ام کن!

تو میوه ی بهی
در انتهای شاخه ای
به تاجِ آن درخت
که دستِ میوه چین نمی رسد به تو
تو زنبقی به صخره ای
که زیرِ پای آن شبان و آن رمه
لگد نمی شوی
تو تاکی و با بهار پیچ و تاب می خوری
به سمتِ روشنِ ستاره...

چای و باران
لب دریا
زیر آسمان زیبا
با وزش های فراوان
و صدای گرم جانان
بکشد ناز تو را چون
گل زیبای بهاری
و صدای گرم خورشید
در سحرگاه طلایی
همچو دریای دل آرام
و نوازش فراوان
بگذرد از دل من تا
بکنم نگاهی زیبا
به تنین آسمانی
و...

امشب دوباره زنگ زدم؛ باز قطع شد*
بی عاطفه تو را به خدا می سپارمت*
دل تنگ حرف های شبانه شدم؛ ولی*
در خاطرم نبود که دیگر ندارمت*

شاعر: علیرضاسکاکی

کباب های پرسی نمی چسبه
چایی بی کرسی نمی چسبه

انقدر آرامش تو این خونه است
که دیگه هیچ قرصی نمی چسبه

شاعر: علیرضا سکاکی

ای زندگی
تو پرچمِ باشکوهِ حقیقت را
به من سپرده ای تا
عرقِ پیشانی را
به سپیدِ ابرها بزدایم
از خاطراتی که چشمانم را
به دوردست ها فروبسته اند، بگذرم
خسته ام از گذشته ها
ستاره های رخشان پیشِ رو هستند
ای امید! ای ستاره ی من!
بال هایت را...

آخرش میگیرم
حقِ تنهایی خود را
من از این شهرِ شلوغ
من از این پنجرها
از همه ی آدم ها
آخرش خواهم رفت
بی خداحافظی از شهر شما
آی آدمها...با شماها هستم
با شمایی که مدام
پشتِ آن صورتِ معصوم
لبِ برکه سرسبزِ ریا، میشویید
دستهایِ سرخِ آغشته به خون...

دردا
که در مسیر نگاه اندوهگین ما
به دل تو
هزاران آلوی نرسیده به زمین افتاده بود...

رنگینی رنگین کمان را
در لطافت قطره ای یافتم
که هنگام عبور نور
از قلب عاطفه ،
عرش را
به زمین تواضع ،
نشست ...

من دلم میخواهد

آسمان باز به تک رنگ همان کودکى ام بر گردد،

آبى پر رنگش!

و کمى ابر بیاید گاهى،

نم نمک خیس شویم...

من دلم میخواهد

وقت باران دل نگیرد یک بار،

مثل باران بهارى قدیم،

پر از شوق دویدن بشوم..

من دلم میخواهد

رنگ خورشید همان زرد...

من در این خلوت خاموش سکوت
اگر از یاد تو یادی نکنم، می‌شکنم