شعر و متن فیروزه سمیعی

زندگی ام قصیده ای ناتمام/
در گره ی زمان و وهم و خیال/
بادی وزید و برگ هایم ریخت/
ماندم به سکوتِ فصل ها بی سوال/


...فیروزه سمیعی

تنهایی
پرنده ای که بال هایش
در آسمان خیالی
پرواز می کرد


...فیروزه سمیعی

دل در پی ات گم و تنها پر از شور/

دست در دستان زمان گره در گلو/

عشقِ تو بیدار است در هر لحظه ای/

شاید فردا من و تو دو نیمه رو به رو...

..فیروزه سمیعی

«گلدون»

عشق مثل یک گلدون پر از خاک بود،
که هر روز بهش آب می دادیم، اما هیچ وقت گل نمی داد.
تو گفتی: این گلدون کجاست؟
من جواب دادم: تو نمی بینی؟ همین جاست، در این دست ها.
تو خندیدی و گفتی: دست های تو همیشه خالی اند.
گفتم:...

نور روشن است,
اما در دل شب,
تو همه ی جهان من بودی,
در آن نبرد
کلمات هم بی معنی می شوند وقتی چشمانت سخن می گویند,
و دل نمی داند که چه می کند.

فیروزه سمیعی


Լույսը պայծառ է, բայց գիշերվա թիրախում,
Դու եղար իմ ողջ աշխարհը, նրա մեջ...

در خلوت شب، ستاره پنهان دیدم/

از چشمه ی نور، عشق لرزان دیدم/

در آینه ی ماه نگاهت جاری ست/

در ظلمت دل ، مهر تو تابان دیدم ...


....فیروزه سمیعی

در موج خیال، دل چو دریا باشد/
هر لحظه به رنگ عشق پیدا باشد/
با بادِ صبا به سوی خورشید رود/
این زندگی ام, که پر ز فردا باشد/
....
...فیروزه سمیعی

مسیح در آشپزخانه است
دست هایش چنگ می زنند
در میان قابلمه ها
نان در دستانش خاکستر می شود
و آب
چون خون
از شیر فواره می زند
چاقوهای تیز
به صلیبش می خندند
و دیگ های بهشت
دود اندود
مثل دعاهای بی صدا
در دل شب می جوشد

بر...

زندگی دقیقا مثل یک پازل بزرگ می مونه، پر از قطعات کوچک و بزرگ که به هم نمی چسبند. به نظر می رسه همه چیز مرتب باشه، ولی یه لحظه به خودت میای و می بینی که یکی از قطعات گم شده یا اشتباهی جا خورده؛ بعد می بینی ،...

ما ماهی تو تنگیم
شایدم تو حوض یه خونه ی قدیمی،
که حتی دیواراش هم یادشون رفته چی بودیم.
هر روز منتظریم،
شاید یه روزی بیای،
دستت رو از لای پنجره بذاری توی آب،
اما همیشه با یکم فاصله،
که نه بتونیم بیافتیم توی دستات،
نه بتونیم پر بشیم از...

در راهم و گذر، ناپیداست
رازی نو
در پرده ای کهنه می پیچد
سخت ترین قدم ها
قدم های غریب
ردی که از بودن پاک شده است
عشق
نگاه را پشت رو می پوشاند
وفریب
تا نبیند جنون را...

...فیروزه سمیعی
...
On my path and journey, it remains unseen...

در پرده ی راز، عشق پنهان شده است/
آوای دل از فریب لرزان شده است/
هر خاطره ای که در دلم می جوشد/
در آینه ی شکسته حیران شده است...

....فیروزه سمیعی

غریب
در تقویم های بی صدا
تاریخ کهنه گی می پیچد
هر روز
تکراری در ورق ها
که هیچ گاه
در هیچ کجا
من نیستم برای به هم رسیدن
آواها خالی
زمان
در حال چرخش
می رقصد بی گمان
و من
همچنان
گم در دل این تکرار
که نه عشق...

ماه است اسیرِ چنگِ دیوار هنوز
خورشید امید در قفس تار هنوز
فریادِ خموشِ زندگان در شبِ درد
اندوهِ زمین است و گرفتار هنوز

فیروزه سمیعی

خیلی وقت ها به خاطر درد و رنج خودمون، خودمون رو فراموش می کنیم. فکر می کنیم چون کسی درد بیشتری داره، درد خودمون دیگه اهمیت نداره. دقیقاً مثل همون فیلم کوتاهی که دیدم، داستان قورباغه و جغد. قورباغه یک چشمش رو از دست داده بود و خیلی در درد...

آمدنت
قصه ی پیوستن دو خط بود
دو خط موازی
که به جنونِ هم می رسند
و در نقطه ای خیالی
همدیگر را قطع می کنند
در مسیرت
کلمات می رقصیدند
حروف از هم می گسستند
و جمله ها
در فاصله ی بین نگاه هایمان
بازنویسی می شدند
لبخند تو...

در خطوط لبخندت
شعرها جان می گرفتند
و در نگاهت
حروف
از مرزهایشان عبور می کردند
تا داستانی بی پایان بسازند
داستانی که
در آغاز هر جمله
به تو ختم می شد...


فیروزه سمیعی

سکوت
قطاریست که با چشمان باز می گذرد
و ایستگاه ها
مسیرهایی که هیچ وقت به مقصد نمی رسند
اما در این میان
قلب من
همچنان صدایت را می شنود...


...فیروزه سمیعی

آیا تو را می بیند
خودِ بی زمان
یا در تعلیق رنگ ها گمگشته ای
که عشق و نفرت
تنها نقاشی های یک بوم اند
پس بگذار این کلمات بی معنا
در آغوش تخیل
بی صدا بال بزنند...


.....فیروزه سمیعی

تو نقاش لحظه ها بودی
من شاعر رنگ ها
زمان در گذر بود
و رنگ ها بهم می ریختند
ما در میان دو بوم
و هوایی که از دست رفته بود
دست هایمان از هم دور می شدند
اما لحظه ها هنوز در هم تنیده ی عشق
این رقص همیشه...

کدام خاطره
از عطر آغوش تو می گذرد
که این چنین
چشمانم به شوق می گرید
کدام ستاره
در شب های تاریک
از نگاه تو روشن می شود
که من هر شب
خواب را
به امید دیدنت
به آغوش می کشم...


....فیروزه سمیعی

ازت ممنونم.
چهره اش کمی تغییر کرد، شاید تعجب بود یا شاید هم درک. نگاهش هنوز به زمین بود.

+ «چرا؟» صدایش مثل همیشه آرام و بی تفاوت.

«به خاطر همه چیز. فقط...» صدای نفسش را گرفت. انگار کلمات نمی خواستند از گلویش بیرون بیایند.

«فقط؟» نگاهش به او سنگین...

من پروانه می شوم
می نشینم روی دستت
در این باغ خشکیده
که زمستان لانه ساخته
و تنها ردی از عطرِ خاطرت
در هوا باقی مانده است

لبانم گم می شوند
در سایه ی نوری که
در میان تاریکی می سوزد
چشمانت
دریاچه ای بی نهایت از راز
که در...

پاییز در باد
یاد تو بر لبانم
غم را می برد