شعر کوتاه

دهانت را
به قبولِ دهانم بسپار
تا به ابدیتِ آئینه ها بدچاریم... .

شعر : حادیسام درویشی

ببین
برگ هایی که تا دیروز
دست مان به آنها نمی رسید،
امروز
چگونه زیر پای مان
"له" می شوند!

برگریزان آمد و پاییز شد بار دگر
برگهای غم فرو ریزد ز دل ای کاشکی

عشق، زیبا باشد و پرشور، اما بی گمان
عشقِ بر فرزند باشد بهترینِ عشق ها

بهتر و زیباتر از لبخند می دانی که چیست؟
گریه های بی ریا و باشکوه آبشار

آیینه دروغ می گوید
وقتی دستِ چپش را از دستِ راستِ تو بالا می آورد .
تا با ضد
تعادلِ هستی, بنایش توهمی راست باشد....!


حادیسام درویشی

خسته از هر آن چه ناپاک است بر روی زمین
چشم را مهمان کنم بر دیدن دلهای پاک

استجابت دور باشد، گر چه بنماید قریب
قایق رویا بر آب و آرزو در ابرها

دستم گره میخورد در موهای زبرش
هرشب که با لب های مستم ، لب به لب بود

همدلی ها، دوستی ها، مهربانی ها خوش است
دیدنی تر، همزبانی بین دو ناهمزبان

بهترین هدیه برای چشمها
دیدن روی گل دنیا بوَد

هی جا می گذاری
مرا
در این دلتنگی نابهنگام

می گویی سلام
و تمام ترانه های عاشقانه جهان
در من جاری می شود

دوستت دارم
این تعارف نیست
زندگی من است

توی دلت آفتابی است
که همیشه این ابرهای غمگین را
کنار می زند

من ادامه ی بیداری توام
یا
تو ادامه ی خواب من؟

این کوچه، عصرها
عطر تو را می گیرد
با چادری در باد

آغوش که بگشایی
عشق امان نخواهد داشت؛
اذا وقعت الواقعه

در سیاره ای که از آسمانش الماس می بارید،
در جستجوی قطره بارانی بودم،
تا نگین انگشترم باشد

آنقدر گریه شدم ، عشق به امداد آمد
آتشم زد
که آبم نبرد...!

بیا با من تنهایی کن
تنهایی من آنقدر که بزرگ است
تنهایی از پس اش برنمی آیم.

مثل هوایی
سرد که می شوی
بیشتر درونم حس ات می کنم...!

تو که نیستی ، هر که هم باشد
مثل رنج نامادری ست
افزون بر درد بی مادری.

مرداب
خودکشیِ یک رود است
وقتی که ماه ، از او آئینه خواست.