وای ازین غصه که در قصه تو خوابیده ست دل به دردآمده از شهرخرابت ،نالیده ست من به حکم دل خود با دل تو همدردم ای که خواب منِ بیدار مصیبت دیده ست بهار
باران که می بارد شهر پُر می شود از بوسه های نیمه کاره اَبرها، که در شب وصالشان بی مهابا هم آغوش شدند، غافل از آنکه رعد بیرحمانه سلاخیشان خواهد کرد.
ylda nvis چه قهقهه های دروغی سر دادم ... که مبادا نشانی از تاریکی درونم پیدا کنند ... چه روز هایی که آیینه تنها همدرد غم هایم بود ... از ترس ضربه هایشان به تنهایی بر سکوی زندگی رقصیدم ... آن زمان که باید تنگ بغض را می شکستم و...
با آن که همیشه با دلم ،همدردی دیوانه ی عشق و انتظارم کردی بر پنجره های کوچک خانه ی ما گل چیده شده ردیف، تا برگردی
تو همدردی یا تو هم دردی؟
این روزها دلم یک میز می خواهد و یک فنجانِ شعر و یک همدرد... که بفهمد من را که گذرِ زمان را به یغما ببرد که در حضورش چایم سرد شود... ️️️
دردهای من را اگر هم بخواهی نمیتوانی بخوانی... اینجا دردهای مرا با مداد سفید مینویسند ، باید روزگارت سیاه باشد که همدرد من باشی...
کیم من؟ آرزو گم کرده‌ای تنها و سرگردان نه آرامی،نه امیدی،نه همدردی،نه همراهی .
می‌خندی و با خنده‌ی تو غرق امیدم پس فکر گزافی‌ست که همدرد نباشی... . .
* تو هم همرنگ و همدرد منی، ای باغ پاییزی/ چو می پیچد میان شاخه هایت هوی هوی باد/ به گوشم از درختان های های گریه می آید/ مرا هم گریه می باید؛مرا هم گریه می شاید/
