متن فروغ گودرزی

گشوده شد پرده های راز
من به چشم خود دیدم
خلوتش خالی از من بود...!!

چشمان
شب را می بندیم تا
ستاره هایش به
تو
چشمک نزنند...!

فروغ گودرزی

تُ
زخمی کدام حسرتی
که من
به چشمانت نمی آیم؟!!

به ساز دل او رقصیدن
کار من بی تجربه در
رقصیدن نیست

باید
به آغوش بکشم تو را
دلم از اندوه
می لرزد..

چه آسوده خیال است
جهان
انگار کوه های بلند
بین من و تو را نمی بیند...!

وٓ
من بوسیدم
جای خالی ت را
به تکرار

درد
نبودن توست
جمعه که معلوم است
بی ساز می رقصد...!

نسخه ام را پیچید
دستم داد
روز و شبهای زیا دی ست
خواب مرگ می بینم

(فروغ گودرزی)

جمعه جایش بر سر من

با کوچه باغ خالی

چه کنم؟؟!!!

( فروغ گودرزی)

تو
نفس می کشی
و
من
تعدادشان را برای
زنده ماندنم
می شمارم...

چقدر خوب است
او هست
من هستم و
حال دنیا
خوب است...

(فروغ گودرزی)

خیابانی
خالی از رهگذرم
نیست نشانی از من
شاید آن سایه ی دور
من باشم...!!!

(فروغ گودرزی)

در این روزگاران شلوغ
تنهایی را به دوش می کشم

من ایستاده تیر خورده ام...!!

تنها
آخرین معنایش
باران است و
چتر و
کوچه ای تاریک...

(فروغ گودرزی)

هنوز بوی
رفتنش چنگ می اندازد به دلم

عق میزتم تنهاییم را...

فروغ گودرزی

یکشنبه را
یک بار دیگر
مرور کردم
عشق است
بخدا...

فروغ گودرزی

دل به دل راه دارد
حتی
در آن
کوچه ی بن بست...

فروغ گودرزی

خانه تکانی کردم
بهار را
پیچاندمش
در بقچه ای سفت
برای سال بعد...

فروغ گودرزی

پیش از رفتن بهار
از تو کوچ می کنم
من تو را چون شکوفه ها
گوشواره ای بر گوش
به یادگار می برم...

چشمانش می چرخد به
دنبال نور تا فرزندانش
را بزرگ کند
آفتابگردان حیاطمان را می گویم...

(فروغ گودرزی)

این روزها
به دنبال نشانی از خود می گردم
گویی گمشده ایی بی هوشم
هر چه در من بوده گم شده است!
به گمانم؛ راه را اشتباه آمده ام...!!

(فروغ گودرزی)

دلم می سوزد
از فراموش شدنم
چون قبری
که مرده ای در آن
دل ندارد

(فروغ گودرزی)

بوی رازقی می دهد
خوشبو و سفید است
سه شنبه