متن مرده

تکان می خورد /
امّا ما /
تکانی نمی خوریم /
شاید این پُل /
واقعاً مرده است! /
«آرمان پرناک»

شاخه ام شکستی /
گمان کردی آخ خواهم گفت؟ /
من سالهاست که نقشِ درختِ زنده را
بازی می کنم /
من سالهاست که مرده ام
«آرمان پرناک»

مُرده ای در گوشِ تابوت خواند
خسته ام
از مردمِ زنده کُشِ مُرده پرست

رجبعلی باقری

دلم می سوزد
از فراموش شدنم
چون قبری
که مرده ای در آن
دل ندارد

(فروغ گودرزی)

ردّی از من نمی یابی
نه مشتی خاکستر
نه حتی قطره ای خون
تنها خودم می دانم
چگونه مرده ام
سقوط در برمودای سکوت

عشق هایی که می میرند
چه می شوند؟
طوفانهایی که آرام می گیرند
چه می کنند؟

ابرهای مرده
دریا های مرده
یادهای مرده
را
کجا دفن می کنند؟

اگر همه ی خاطرات تلخی که به سختی از یاد برده ایم
یک شب
باهم به شهر حمله کنند
ما چه کنیم؟

پرنده‌اى که مرده بود به من پند داد که پرواز را به خاطر بسپارم

تقدیر، مثل گلوله ، همیشه در راه است !
گاهی پنج دقیقه دیر می‌رسد، گاهی زود ،
و بعد مسیر زندگی‌ات عوض می‌شود ...
می‌توانستی مرده باشی، و زنده‌ای !

خرسند بود
به سردخانه که می بردیمش
از خانه ی سردمان
دیگر نمی لرزید
در دهان نیمه بازش
ته مانده ی فریادی می درخشید
و هنوز
سوختگی سینه اش را پنهان می کرد
پدرم مرده بود

شادمانی /گم شده است/کوچه ها/پُراز اندوه و دلتنگی/چقدر/در خیابان/مُرده ریخته است

مرا که کشت خدایا، دوباره زنده مگردان
که مُرده طاقت جان کندن دوباره ندارد
.

آدم زنده به محبت نیاز دارد و مرده به فاتحه !
ولی ما جماعت برعکسیم ؛ برای مرده گل می‌بریم و فاتحه‌ی زندگی بعضی‌ها را می‌خوانیم ...

تو مرده ای
و مرگت کوهی است
که هر چه بر آن خاک می ریزم
بزرگتر می شود

من آمده‌ام
تا به جای پنجه‌های مرده‌ی پاییز
پنجه‌های زنده‌ی تو را بپذیرم
من آمده‌ام تازه‌تر از هر روز
تا تو را با پیشانیت بخواهم
که بلندتر از رگبار است

و منی که هنوز زنده ام
مرده ای که زندگی می کند خنده دار است
خنده دارتر از لحظه ای که خیال کردم دوستم داری

مُرده هم بی‌گمان دلی دارد
مثلِ ما «زید» خوشگلی دارد

در کنارِ پری‌وَشان در قبر
هر شب جمعه محفلی دارد

با «شهین» و «مَهینِ» آن دنیا
روز و شب عیش کاملی دارد

هر زمانی که می‌شود دلتنگ
لب دریا و ساحلی دارد

مُرده هم آدم است در واقع
رفقای اراذلی...