زمزمه های فروغ

خط می کشدآینه
برچروک حادثه
نیمه جوانی را

کاش می خوابید
پیری
مادر را
عروس  می کردم

با من از پرواز بگو
پریدن را می شناسم
من گنجشک ها را نخوانده از بَرَم...!

اردیبهشت
بویِ نمِ باران دارد.
بویِ یاس بویِِ دستانِ خدا را دارد.
بویِ بهار،بوی زنبق و شقایق دارد.
اردیبهشت
نامِ بهشت
بویِ اتاق مادرم را دارد...!!!

خاطراتت را در دلم جا دادم
که به وقت خانه تکانی
گرد و غبار کمرنگش نکند...

انگار آب مروارید گرفته
چشمان خورشید
آقتاب گردان خانه ی مادرم
غم دارد...!

فروغ گودرزی

زنده اگر ماند شقایق
بیا زمستان را
عروسش کنیم!

و من آن
آخرین برگ پاییزم
که افتادم بر فرش زمین و
آخم در آمد...

میل و کاموا در دستانم
و این روایت ادامه دارد
یکی از زیر
یکی از رو
می بافم نگاهم را به او...

راه خانه ات را پیدا کرده ام
اما هنوز، حجم دلتنگی ام
سنگینی می کند بر قدم هایم...!!

چتر تنهایی
سنگینی می کند
در دستانم
باد با خود می بردش...

چشمانت
کلمات را به ردیف می نشانند
شعری از دلدادگی در من زاده و
به خط می شود..!

پرده را پس می زنم
از پنجره
تا ببینم باز هم هستی
این نزدیک ها...

وطن است
تن تو
برای منی که سجلدم را در
پیچ و خم کوچه های
زندگی گم کرده ام...!!!

آن سوی خیابان جا مانده ام
همه رفتند و آمدند
اما نوازش دستانم سرگردان
دنبالِ آمدن تو می گردند...

لکنت گرفته زبانم
نامت فراموشم شده
پاییز برگ می ریزد
و من،
گلویم را می فشارم تا بغض خفه ام نکند..

چشمانم را به روی دنیا
می بندم...
خدا اما، برای نماز صبح
صدایم می زند...!!

دلم هوایی می خواهد از جنس پاییز
درختانی که خدا با دستهایش برگهایشان را
رنگ آمیزی می کند.
پاییزی که دو نفرهایش خاطره می شود
روزهای کوتاهش پر است از التهاب شبهای طولانی عاشقانه
دلم پاییز می خواهد
کاش شهر من هم رنگ پاییز داشت...!

اول
قصه آمد نام تو
بعد آن،
قصه های مادرم
یک به یک راست در می آمد
آخرش...

نگاه کن
چه غمی ست پشت سرت
همه در خود خوابشان
برده...

نگاهم یک آن
به صدای پایش افتاد
دلهره را از خانه ی دلم
جواب کردم...

چه بی صدا
ریشه دوانده است به خاک
بهای بودنش،
بی بهانه ماندن است

نمی دانم
خاطراتت تمام شده
یا
آلزایمر مرا سفت بغل کرده...!!

آن بوسه ی
هول هولی دم ظهرت
عجیب روزم را ساخت