متن مریم قهرمانلو

‌پاییز جان؛
مهرت که به ما نرسید
آبانت هم به غم گذشت
دوست داری
آذَرت را
چگونه ببارم ...؟!

کم کن این فاصله را
قصه بغل می خواهد...

این زن که دستش را رھا کردی
قسمت شدہ مردِ خودش باشد
چشم از همه عالم بپوشاند
فکرش پِی درد خودش باشد ...

‌‌من نمی‌خواهم کسی بیاید
که عقلم را سر جایش بیاورد
و منطقم را بالا ببرد
یا بگوید چگونه بخند و بپوش و ببین.
چگونه باش و نباش.
من فقط دلم می‌خواهد،
کسی بیاید که با او
دیوانه ی بهتری باشم، همین..

برگ به برگ
هدر می دهی پاییز را
به پای نیامدنت...

او دیده بود از اولِ پایی‍ز
هرشب به یادت شعر می‌خوانم
فهمیده‌ بودم زیرِ این باران
تو میروی من خیس می‌مانم

آبان شدم در اوجِ بی مهری
ابری شدم اما نمی‌بارم
بعد از تو این پاییزِ لا کردار
گفته هوای بدتری دارم

آنقدر از عشقت نوشتم که
ما دسته جمعی...

برگ به برگ...
باران به باران
هدر می دهی پاییز را
به پای نیامدنت...

سال هاست که تو را
به دل آورده ام
اما به دست نه...

قسم به عشق
که هیچ به دل نشسته ای
ز دل نخواهد رفت

بی تو
شب ،شب است
اما بخیر نیست

معشوقه تویی
شعر تویی
بغض منم من

دیوانه تر از قبل
کمی خسته تر از پیش
مردم به خدا عشق دگر چیز بدی نیست

دور ترین نقطه ی هستی تویی

کاش که دستم به دلت می رسید

من به دنبال کسی میگردم
که دلش پنجره ی بازِ نگاهم باشد
و بدانم که حواسش به من است
عاشقی رسم نگاهش باشد
و من آرام آرام
محو زیبایی روحش بشوم
دل ببندم به دلش
و دل انگیز ترین عشق و نگارش بشوم

کسی از عمق دلم می گوید
ما...

بوی عطرت که شنفتم

به لبم جان آمد

منم آن گل که نچیدی و

زمستان آمد...

باید یک نفر بنشیند
دست بگذارد روی شانه ات
از ته دل بگوید:
چه مرگت است دیوانه جان؟
سفت بغلش کنی و
تمامِ خوب نبودن هایت
از چشم هایت بزند بیرون...

عطرِ تو دارد
این هوا

سر به هوا ترین
منم ...

بعدِ تو
با هر غروبی ؛
بی قراری میکنم
می نشینم با نبودت جمعه داری میکنم ...

باید چیزی باشد ؛
که پابند ات کند
که درِ گوش ات بخواند ؛ نرو !
آدم یک سال با دیوار هم حرف بزند
پنجره وار دوستش خواهد داشت...