چامک ها

بی پنجره

کارتون خواب
بی پنجره
آفتاب می جوید
کورمال کورمال

دفتر عقل

پاره می کنی
دفتر عقل را
برگی از تو
ورق می خورد

غزل

قافیه می چینم
با گلواژه های لبخندت
غزل
سینه ریز پروین می شود.

آه

سال هاست
آه می کشم
آه از دست این آه

درد

برای دردهایم
می گریم
نه از دردها

کرشمه

جبریل ارغوان اردی بهشتی
پیش کش یک کرشمه ی موساییت

استعمار

بی دلهره
به تاراج می بَرد
درخت امیدم را
دست استعمار

قاصدک

سنگی
در مسیر باد می رقصید
قاصدک
نای رفتن نداشت

حریر

با نخ نگاهت
تابلو فرشی می بافم
از حریر

میهمانی

میهمانی در راه است
دلم این را می گوید
اما پلک هایم
از روی لج بازی نمی افتند

من

برگ زردی
می برد خش خش کنانش
هر کجا باد
آن منم

عدالت

هرگز برابر نشد
کفه ی درد با کفه ی رنج
عدالت را
به نرخ روز می فروشند
سوداگران نان

چشمان

شهر خالی است
از که می گریزد
آهوی چشمانت

باران

به زردی عادت دارند
برگ های سبز
چتر ها مشتاق باران

نگاه

دو دو می زند
عقربه های نگاهم
دور پلک هایت
کی باز می شود
سفره ی چشمانت

آه

چه شبی
تو ستاره می چینی
از آسمان
من تو را آه می کشم
در زمین

جوانی

ورق می خورد
فصل های پیری
جوانی ام کجاست

بدر

حریر مهتاب می شود
سپیدی چشمانت
شب های بدر

فریاد

خاک می شوند
پشت درهای بسته
فریادهای بی صدا

شکوه

شکرین می شوند
شکوه های تلخم
آن گاه که می گشایی
لب از لب

محبت

مجذور شعاع نگاهت
ضرب در عدد پی
مساوی است با
مساحت محبتت

انتظار

گرم می کنم
انتظار سردم را
باشومینه ی احساست

درخت انتظار


فرو می ریزد
برگ های زرد صبوری
سبز می شود
درخت انتظار

شرمسار

باز می کنی
پنجره ی چشمانت را
شرمسار می شود
آفتاب