متن اخوان ثالث

حالم اونجوریه که اخوان ثالث میگه :
خواهم که به خلوت کده ای از همه دور
من باشم و من باشم و من باشم و من....

شبان آهسته می گریم که شاید کم شود دردم
تحمل می رود اما شب غم سر نمی آید

بخوان آواز تلخت را ،
ولیکن دل به غم مسپار


برشی از شعر آواز کَرَک

یک روزی که خوشحال تر بودم
می آیم و می نویسم که
این نیز بگذرد
مثل همیشه که همه چیز گذشته است و
آب از آسیاب و طبل طوفان از نوا افتاده است...

نفس، کز گرمگاه سینه می آید برون ،ابری شود تاریک
چو دیوار ایستد در پیش چشمانت
نفس کاین است،
پس دیگر چه داری چشم ؟
ز چشم دوستان دور یا نزدیک...

شنیدم ماجرای هر کسی ، نازم به عشق خود

که شیرین تر ز هر کس ، ماجرای دیگری دارم

نشستم،
باده خوردم،
خون گریستم،
کنجی افتادم
تحمل می رود
اما شبِ غم سر نمی آید

هر چه بود و هر چه هست و هر چه خواهد بود
من نخواهم برد، این از یاد
کآتشی بودیم بر ما آب پاشیدند...

بنوش ای برف! گلگون شو، برافروز
که این خون، خون ما بی خانمان هاست
که این خون، خون گرگان گرسنه ست
که این خون، خون فرزندان صحراست
درین سرما، گرسنه، زخم خورده،
دویم آسیمه سر بر برف چون باد
ولیکن عزت آزادگی را
نگهبانیم، آزادیم، آزاد...

تو را ای کهن بوم و بر دوست دارم تو

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

هوا دلگیر، درها بسته، سرها در گریبان، دستها پنهان

نفسها ابر، دلها خسته و غمگین

درختان اسکلتهای بلور آجین

زمین دلمرده، سقف آسمان کوتاه

غبار آلوده مهر و ماه

زمستان است

برشی از شعر زمستان مهدی اخوان ثالث

اخوان ثالث :

برو آنجا که تو را منتظرند

دلم
دیوانه بودن
با تو را می خواست

نازم به چشم یار که تیر نگاه را
بی جا هدر نکرد و به قلبم نشانه زد

بهشت کجاست؟ ندانم، ولی یقین دانم
که جمع سبز شما کم از بهشت نباشد

ماه شهریور پر است از خاطرات عشق من

من به جان تا زنده باشم، عاشق شهریورم...

نازم به چَشم یار که تیر نگاه را
بیجا هدر نکرد و به قلبم نشانه زد...

به دیدارم بیا هر شب، در این تنهایی تنها و تاریک خدا مانند
دلم تنگ است
بیا ای روشن، ای روشن تر از لبخند
شبم را روز کن در زیر سرپوش سیاهی ها
دلم تنگ است...

تا جنون
فاصله ای نیست
از این جا که منم...

فراق از عمر من می کاهد
ای نامهربان ! رحمی

سلامت را نمی‌خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر، درها بسته، سرها در گریبان، دست‌ها پنهان،
نفس‌ها ابر، دل‌ها خسته و غمگین،
درختان اسکلت‌های بلور آجین
زمین دلمرده، سقفِ آسمان کوتاه،
غبار آلوده مهر و ماه،
زمستان است

هوا بس ناجوانمردانه سرد است ..

دمت گرم و سرت خوش باد !
سلامم را تو پاسخ گوی
در بگشای!
منم من میهمان هر شبت
لولی وش مغموم .
منم من ، سنگ تیپاخورده ی رنجور .

نه از رومم ، نه از زنگم ،
همان بیرنگ بیرنگم .
بیا...

هوا سرد است و برف آهسته بارد
ز ابری ساکت و خاکستری رنگ
زمین را بارش مثقال، مثقال
فرستد پوشش فرسنگ، فرسنگ

هر که آمد بار خود را بست و رفت

ما همان بدبخت و خوار و بی نصیب

زآن چه حاصل ، جز دروغ و جز دروغ ؟

زین چه حاصل ، جز فریب و جز فریب ؟

باز می گویند : فردای دگر

صبر کن تا دیگری پیدا شود

کاوه...