بادهای تند، او را می‌زنند اما هر بار، سر بلندتر می‌کند سختی‌ها را به آغوش می‌کشد چون کوهی استوار، نمی‌ترسد، نمی‌لرزد باران‌های خروشان، رویاهایش را شست‌وشو می‌دهند اما در دلش شعله‌ای همچنان زبانه می‌کشد دلش پر از عشق و باور است به زندگی که پس از هر طوفانی، آفتاب خواهد...
برگ زمین خویش باش ◇◇◇◇ گوهر دُردانه و نقش نگین خویش باش دست انگشترفروز آستین خویش باش عمر کوتاه بشر سرمایه ی فردای اوست میزبان لحظه های نازنین خویش باش پرتو آئینه از خوب و بد تصویر ماست همدم و همراه قاب راستین خویش باش از قناعت مور تسلیم سلیمان...
اگر پایش به زنجیر است اما به سوی آسمان می روید او سبز سپهر نیلگون هرچند دور است ولی زیباست رویِش... سخت زیباست!
هنوز زمستان دست های زن خواهش و رویش
به تو دروغ نمی‌گویم، ما همان‌طور که به قله‌ها می‌اندیشیم در حال فرو رفتنیم… اما با دوست داشتن تو رویشِ جفتی بال را حس می‌کنم بر شانه‌های خود . . .
ای رویای سپپده دمان بی تو هیچم با من بمانی به مرگ خوش می پیچم! بسان رویش ریشه در بهاران
دانه هایی از عشق کاشتم و خوشه هایی از غم برداشتم خیانت ، تکرار و رویش نفرت . . .
مهر، ماه رویش نور و حرارت دانایی است. فرا رسیدن بهار تعلیم و تربیت بر معلمان و اساتید،باغبانان بوستان علم و دانش و گلهای شکفته گلستان مهر دانش اموزان عزیز مبارک
صدای گام هایی کوچک به گوش می رسد؛ صدای شکفتن و جوانه زدن، صدای رویش و رُستن، صدای پای بهار، صدای پای مدرسه می آید. بهار دانش مبارک
