متن نزار قبانی

نزار قبانی میگه:
هم می ترسم دوستت داشته باشم، اون وقت بری و درد بکشم.
هم می ترسم دوستت نداشته باشم، که فرصت عاشق تو بودن از دستم میره و پشیمون می شم.
حالا تو بگو! کیف احبک بلا الم، و کیف لااحبک بلا ندم
چطور عاشقت باشم و درد...

اگر سخن میان من و تو پایان یافت و راه های وصال قطع شدند و جدا و غریبه گشتیم، از نو با من آشنا شو.
-نزار قبانی

آرام باش عزیزکم!
هنوز هم روح و جانم لبریز عشق توست
هنوز هم سرگشتة عشق والای توئم
هنوز هم در رؤیاهایم از آنِ منی
ای تو دلاورم... شاهزاده ام!
اما من... اما من...
می ترسم از عاطفه ام
از احساسم
می ترسم دل افگار شویم از اشتیاقمان
می ترسم از...

اگر سخن میان من و تو پایان یافت و راه های وصال قطع شدند و جدا و غریبه گشتیم، از نو با من آشنا شو.

نزار قبانی :

از آداب سخن گفتن با یک بانو
این است که اول به چشمانش
گوش فرا دهی

دوباره باران گرفت
باران معشوقه ی من است
به پیش بازش در مهتابی می ایستم
می گذارم صورتم را و
لباسهایم را بشوید
اسفنج وار
باران یعنی برگشتن هوای مه آلود شیروانی های شاد!
باران یعنی قرارهای خیس
باران یعنی تو برمی گردی
شعر بر می گردد...

آیا شک داری که ورودت به قلبم،
باشکوه ترین روز تاریخ
و زیباترین خبر جهان بود؟!

آن هنگام
که خواهان عشق اند
زیباترین واژه ها را می آورند
برای نفوذ در قلب ها
و آنگاه که می خواهند بروند
پی کمترین بهانه ها هستند
برای شکستن دلها

نزار قبانی :

عشق ، لرزش انگشتان است
و لب های فروبسته ی غرق سوال
تو را در خلال اندوهم دوست می دارم
ای رخساره ی دست نیافتنی
همچون خداوند ...

چیست عشق؟
شنیدیم فرمانی است الهی!
به شنیده هامان ایمان آوردیم...
شنیدیم ستاره ای است آسمانی!
و ما هر شب دریچه ها را گشودیم
و انتظار کشیدیم...
شنیدیم آذرخشی است!
اگر لمسش کنیم، برق زده می شویم...
شنیدیم شمشیری است برّان!
و آن را از نیام برکشیدیم
و کُشته شدیم!...

از فراوانی شکوفه ها و رنگ ها و عطرهایی که کودکی ام را در بر گرفته بود
با خودم فکر می کردم که مادرم
کارمند عطرخانه ی بهشت است...

درِ قلبِ من بسته بود تو از کدام در وارد شدی؟

نزار قبانی:

از حیرانی و سکوتم غمگین نشو و گمان نبر که میان من و تو چیزی عوض شده ؛ آن گاه که نمی گویم دوستت می دارم ، یعنی که دوست ترت می دارم ...

نزار قبانی :

خطرناک ترین بیماری قلبی ، حافظه قوی است

هر گاه به نام زنی ترانه ای سرودم،
قومم بر من تاختند:
«چگونه است که شعری برای وطن نمی گویی؟»
و آیا زن چیزی جز وطن است؟
آه.. کاش آن که مرا می خوانَد،
دریابد
عشق نگاشته های من
تنها برای آزادی وطن است...

زن،
مردی ثروتمند یا زیبا
یا حتی شاعر نمی خواهد
او مردی می خواهد
که چشمانش را بفهمد
آنگاه که اندوهگین شد
با دستش به
سینه اش اشاره کند
و بگوید:
اینجا سرزمین توست!

داعیه دار غیب خوانی نیستم محبوبم!
اما دنیا تمام می شود بی تردید
آن گاه که زنانگی تمام شود...

آرزو دارم در روزگار دیگری دوستت می داشتم!
روزگاری مهربانتر، شاعرانه تر، روزگاری که شمیم کتاب، شمیم یاسمن و شمیم آزادی را بیشتر حس می کرد... روزگاری که بر گل ستم نبود، بر شعر ، بر نی و بر لطافت زنان.

نزار قبانی:

ممکن نیست سخاوتمند تر از یک زن باشی
اگر به او امنیت دادی،
برای تو وطن خواهد شد...

محبوبِ من ...!

تمام چیزی که ؛
ذهنم را مشغول کرده این است:
که حال تو ،
و حالِ چشم هایت خوب باشد...!

إذا لم تأت
لمن جمالی؟
وشاحی الحریری لذلک
والشعر الذی أرفعته کل هذه السنوات؟



اگر تو نیایی
زیبایی ام برای که باشد؟
شالِ ابریشمی ام برای که
و گیسوانم که این همه سال پروردم شان؟



-هنوزم همونی…

نزار قبانی:

عشق در کتاب نیست
عاشقان بزرگ
خواندن بلد نبودند ...

نزار قبانی :

زیباترین چیز درباره ی عشق این است که
نه عقلی دارد و نه خردی
زیباترین چیز درباره ی عشق این است که
روی آب راه می رود
و غرق نمی شود...

نزار قبانی :

برایش دیوانه شو
چرا که عشقی عاقلانه ، هیچ زنی را
افسون نمی کند.